به نظر می رسد که عملیات «طوفان الاقصی» مهم ترین پدیده ی اثرگذار بر الگوهای نظم و امنیت در غرب آسیا طی یک سال اخیر بوده است. این عملیات از یک سو روابط دولت های منطقه را تحت تاثیر قرار داده و از سوی دیگر، حضور و مداخله قدرت های بزرگ فرامنطقه ای را تشدید کرده است. در این فضا، منازعه اسرائیل و ایران نیز سمت و سوی جدیدی پیدا کرده و طرفین تا آستانه جنگ تمام عیار پیش رفته اند. ایران و اسرائیل طی دهه های اخیر برجسته ترین دشمنان یکدیگر در منطقه غرب آسیا بوده-اند. ایران اسرائیل را به رسمیت نمی شناسد و وجود آن را اساساً جعلی و غیرقانونی می داند و اسرائیل نیز ایران را بزرگ ترین و قوی ترین دشمن خود در منطقه معرفی کرده و همواره در پی جلب حمایت متحدین غربی خود در این فضا بوده است. قدرت نظامی اسرائیل (به ویژه توان هسته ای آن) به همراه حمایت بی دریغ امریکا از تل آویو طی دهه های اخیر باعث شده بود که عمده-ی تهدیدها و ضربه های نظامی به اسرائیل به واسطه جنبش های فلسطینی و گروه های مقاومت (که همگی غیردولتی هستند) صورت گیرد. اسرائیل نیز همواره این گروه ها و رهبران آنها را هدف ترور و بمباران های هوایی قرار داده است. در این شرایط، ایران عمدتاً به واسطه حمایت از گروه های مقاومت با اسرائیل مقابله کرده و به آن ضربه می زد. به عبارت دقیق تر، اسرائیل بعد از جنگ یوم کیپور 1973 هرگز به طور مستقیم توسط هیچ یک از دولت های منطقه مورد تهاجم واقع نشده بود. این رکورد با اقدام ایران در موشک باران اسرائیل طی عملیات های «وعده صادق 1 و 2» شکسته شد و دو کشور در معرض جنگ مستقیم (و نه نیابتی) قرار گرفته اند. در این بین، قدرت های بزرگ، به ویژه امریکا، می توانند نقش موثری در کیفیت و روند منازعه ایران و اسرائیل ایفا کند. بنابراین، هدف این مقاله، بررسی راهبرد امریکا در قبال منازعه ایران و اسرائیل پس از عملیات طوفان الاقصی است. در این مقاله، برای تبیین راهبرد و تاکتیک های امریکا از الگوی تئوریک «مدیریت قدرت های بزرگ» استفاده خواهد شد.

کلمات کلیدی