بتن غیرمسلح تحت ‌اثر تنش‌های فشاری تک‌محوری به عنوان یک ماده‌ی ترد شناخته می‌شود. برای به تأخیر انداختن گسیختگی بتن و بهبود شکل‌پذیری آن، از محصورشدگی جانبی استفاده می‌شود. فشار محصورشدگی می‌تواند به صورت غیرفعال و فعال به بتن اعمال شود. محصورشدگی غیرفعال توسط میلگردهای عرضی داخلی (مانند دورپیچ‌ها، خاموت‌ها، تنگ‌های بسته)، دورپیچ فولادی خارجی، ژاکت‌های فولادی یا ژاکت‌های FRP به سازه‌های بتنی اعمال می‌شود. محصورشدگی فعال، عضو‌ بتن مسلح را قبل از اعمال بارگذاری در جهات عرضی پیش‌تنیده می‌کند. اخیراً برخی محققان به منظور استفاده از تأثیرگذاری محصورشدگی فعال، استفاده از مصالح هوشمندی به نام آلیاژهای حافظه‌دار شکلی (SMA) را آغاز کرده‌اند. محصورشدگی هیبریدی نیز به عنوان ترکیبی از محصورشدگی غیرفعال (اعمال شده توسط ورق‌های FRP) و محصورشدگی فعال (اعمال شده توسط دورپیچ SMA) مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش آزمایشگاهی، تاثیر روش اعمال فشار محصورشدگی (محصورشدگی غیرفعال با GFRP، محصورشدگی فعال با SMA و محصورشدگی هیبریدی)، بر رفتار بتن محصورشده مورد بررسی قرار می‌گیرد. برای بررسی تاثیر این پارامتر بر رفتار استوانه‌های بتنی محصورشده، چهار نمونه‌ی استوانه‌ای با ابعاد 300*150 میلی‌متر ساخته شده و تحت اثر بارگذاری محوری فشاری تک‌محوری فاقد خروج از مرکزیت قرار می‌گیرد. بررسی نتایج نشان می‌دهد استفاده از دورپیچ SMA در محصورشدگی فعال و هیبریدی مقاومت حداکثر نمونه‌های محصورشده را نسبت به نمونه‌ی فاقد محصورشدگی به ترتیب 27 و 19درصد بهبود می‌بخشد. هم‌چنین استفاده از محصورشدگی فعال و هیبریدی کرنش نهایی نمونه‌های محصورشده را نسبت به نمونه‌ی محصورنشده به ترتیب 17 و 19/5 برابر افزایش می‌دهد، بنابراین محصورشدگی فعال و هیبریدی تاثیر چشم‌گیری در بهبود کرنش نهایی نمونه‌های محصورشده دارند.

کلمات کلیدی