این مقاله با هدف مقایسه انسانِ تربیت‎شده: در سوژۀ برساخته از گفتمان مثبت‎اندیشی نئولیبرال و اندیشۀ مولوی تدوین شده است و در روند تکوین خود، پس از مشخص کردنِ مفهوم مثبت‎اندیشیِ نئولیبرال، ابتدا با تحلیلِ خصوصیتِ اصلی سوژۀ نئولیبرال و پس از آن، با بررسی ویژگی اصلی سوژۀ مثبت‎اندیشِ نئولیبرال، نشان داده است که شادی ترویج شده در گفتمانِ مثبت‎اندیشی به عنوان نوعی سرمایۀ انسانی، تضاد بین نیروی کار و سرمایه در زیست-سیاستِ نئولیبرال را از بین برده است؛ چرا که در این گفتمان، به شادی، همچون یک واحد پولی یا سرمایۀ اولیه نگریسته شده و سوژۀ شادی‎آفرین که هم‎زمان، هم سرمایه‎دار و هم کارگر است؛ با شناساییِ سرمایۀ اولیۀ خود، به تولیدِ شادیِ بیشتر مبادرت ورزیده و با این ذهنیت، انگیزۀ خود برای تلاش در لحظۀ حال را تأمین می‎نماید. علاوه بر این، بررسیِ تطور مفهوم شادی، از شادی قابلِ اندازه‎گیری به بهزیستی با هدفِ شکوفایی و همچنین تحلیلِ این مفاهیم در اندیشۀ مولوی نشان داده است که شادی از نگاه مولوی به معنای رضایت از زندگی با معیارهای قابل اندازه‎گیری همچون داشتن شغل و بیمه و به طور کلی رفاه تعریف شده در زیست- سیاست نئولیبرال نیست. از همه مهم‎تر آنکه شادی از نگاه مولوی، محصولِ شادی نبوده و مولودِ غم است و اساساً میزانِ بهرهوری هر چیز از انوار حق، عاملِ خوشی و انس با آن چیز است.

کلمات کلیدی