فضاهای عمومی بعدمهم مدنیت شهرها بشمار می‏آیند. این فضاها بدلیل محدودیتهای ایجاد شده، بیشترین اثرپذیری را دردوران کرونا داشته‏اند. هدف این مطالعه اجتماع‏پذیری فضاهای عمومی درمنطقه1شهرمشهد می‏باشد و بدنبال آن است تا نشان دهد کیفیت حضور افراد در این فضاها در نتیجه شیوع کرونا چه تغییری کرده است؟ و آیا ویژگیهای زمینه‏ای افراد(اکتسابی و غیراکتسابی) در این خصوص نقش داشته‏است؟ مطالعه ازنوع توصیفی-تحلیلی و متغیرهای تحقیق براساس مدل مفهومی شامل4مولفة حضورپذیری، امنیت، بهداشت‏عمومی و مدیریت‏فضای‏عمومی در قالب 55 متغیر است. مقیاس مطالعه نیز شامل کلیه فضاهای عمومی منطقه1می باشد. برای این منظور بااستفاده از فرمول کوکران اقدام به تکمیل 356پرسشنامه ازحاضرین در فضای‏عمومی گردید. داده‏های جمع‏آوری شده پس از ورود به نرم‏افزارSpss ازطریق آزمونهای استنباطی نظیر \\\\\\\"تی‏تک‏نمونه‏ای\\\\\\\"، \\\\\\\"تی‏دونمونه‏ای‏مستقل\\\\\\\"، \\\\\\\"زوجی\\\\\\\" و \\\\\\\"آزمون‏همبستگی\\\\\\\" مورد سنجش قرار گرفت. باترکیب اطلاعات ازطریق روشهای منطقی، داستان اجتماع‏پذیری‏فضاهای‏عمومی درقالب \\\\\\\"4پرده\\\\\\\" برحسب ویژگیهای زمینه‏ایِ اکتسابی(تحصیلات و تاهل) و زمینه‏ایِ غیراکتسابی(سن وجنسیت) استفاده‏کنندگان تنظیم شد.\\\\\\\"پرده‏اول‏داستان\\\\\\\" نشان از استرس بالاتروعدم تمایل مشارکت مردان در مقایسه با زنان درفضای‏عمومی داشت. \\\\\\\"پرده‏دوم\\\\\\\" حاکی از آن بودکه متاهلان انگیزهای قوی‏تر و تمایل به تعامل بادیگران در مقایسه با مجردان هستند. \\\\\\\"پرده‏سوم‏داستان\\\\\\\" کاهش حضورپذیری، عدم تمایل به کارمشترک در فضای عمومی و حس‏ناامنی در بین افراد باسواد در مقایسه با افراد باسطح‏سوادپایینتر را نشان‏داد و \\\\\\\"پرده‏چهارم\\\\\\\" نیز گرایش به فضای مجازی، عدم نیاز به روشنایی معابر، کاهش حضورپذیری و درک افراد غریبه در بین افراد مسن‏تر را تاییدکرد. یافته‏های تکمیلی، بیانگر نقش اثرگذار واکسیناسیون عمومی در ارتقای حس حضورپذیری ساکنین در فضای عمومی پس ازشیوع کرونااست.

کلمات کلیدی