این مقاله به بررسی رابطه بین ثروت و معماری مسکونی می پردازد، با تمرکز بر اینکه چگونه اندازه و طراحی خانه ها اغلب برای منعکس کننده شرایط اقتصادی خانواده ها و نه نیازهای واقعی آنها تطبیق داده می شود . با استفاده از نمونه موردی ایران به عنوان مطالعه موردی اولیه، جایی که خانواده‌های مرفه تمایل دارند خانه‌های بزرگ‌تری را اشغال کنند و نشان می‌دهد که چگونه ارزش‌های فرهنگی و شهرنشینی این پویایی‌ها را به‌طور متفاوتی در میان بافت‌ها شکل می‌دهند . علاوه بر این، نقش تجزیه و تحلیل آماری به عنوان ابزاری حیاتی برای افزایش پایایی یافته های تحقیق مورد تاکید قرار می گیرد . با تجزیه و تحلیل توزیع درآمد ، روندهای بازار مسکن و تغییرات جمعیتی ، محققان می توانند بینش های معناداری را در مورد تلاقی ثروت و طراحی مسکن کشف کنند . این رویکرد تطبیقی نه تنها درک ما را از شیوه‌های معماری غنی می‌کند ، بلکه استراتژی‌های برنامه‌ریزی شهری را نیز آگاه می‌کند که بهتر به نیازهای متنوع جمعیت‌ها در سراسر جهان پاسخ می‌دهند.

کلمات کلیدی