نهی از «إِرجاف» و تعیین کیفر شدید و تأکید بر سنت بودنِ برخورد با «مُرجِفُون» در آیات 60 تا 62 سوره احزاب، مبنای فقهی حمایت از «امنیت روانی شهروندان» و مکمل جرم محاربه به عنوان تضمین کننده «امنیت مادی شهروندان» است. از جنبه حقوقی، قانونگذار با جرم انگاری «بغی» و «تبلیغ علیه نظام»، نظام سیاسی را در برابر هر دو نوع آسیب سخت و نرم حمایت کرده، لکن حمایت از مردم منحصر به جرم «محاربه» و محدود به آسیب سخت(جانی، مالی و امنیتی) است و در قبال آسیب به امنیت روانی مردم از طریق خبرسازی و خبرپراکنی های سازمان یافته و هدفمند که موجب دلهره، ناامیدی و ناراحتی مردم و شهروندان می شود سکوت اختیار کرده است. پرسش اینکه اساساً توجیه و ضرورتی برای جرم انگاری «فضاسازی رسانه ای» وجود دارد یا نه؟ نوشتار حاضر در دو بخش ساماندهی شده است؛ در بخش نخست، دلیل قرآنی قاعده ارجاف، شأن نزول، مصداق شناسی، فرازمانی و فرامکانی بودن و قابلیت استنباط حکم و رابطه ارجاف با اذاعه بررسی شده و در بخش دوم، دیدگاه های مخالف و موافقِ جرم انگاری فضاسازی رسانه ای و ادله آنان و نقد ارکان جرم تبلیغ علیه نظام و نشر أکاذیب بررسی شده. این نوشتار به شیوه توصیفی- تحلیلی و با ابزار کتابخانه ای انجام شده و فرضیه نوشتار آن است که تضمین امنیت روانی شهروندان -به عنوان یکی از مصادیق بارز حقوق عامه- نیازمند جرم انگاری جداگانه فضاسازی رسانه ای است.

کلمات کلیدی