هدف پژوهش حاضر، بررسی رویکردهای معماری منطقه ای از منظر درونمایه های تاریخی و تعابیر تاریخ گرایی است . این پژوهش مبتنی بر روش توصیفی - تفسیری و بر پایه اطلاعات کتابخانه ای ، رویکردهای منطقه گرایی در معماری را از منظر تعابیر سه گانه تاریخ گرایی شامل ؛ ۱) فرآیند تاریخی پدیدههای اجتماعی - فرهنگی ۲) توجه به نهادها و سنت های گذشته ؛ و ۳) استفاده از فرمهای تاریخی بررسی می کند. بر پایه رویکردهای چهارگانه منطقه گرایی در معماری شامل زیست محیطی ، بومی _ تاریخی ، تکنولوژیکی و فرهنگی ، سه رویکرد کلان در رویکردهای معماری منطقه ای از لحاظ نوع پیوند با تاریخ و تعابیر سه گانه تاریخ گرایی می توان درنظر گرفت : دسته نخست ، رویکردهایی را شامل می شود که توجه صوری به فرمها و عناصر کالبدی تاریخی منطقه داشته اند. دسته دوم، شامل رویکردهایی است که گرایشی معنایی ، به فرهنگ و مکان دارند. دسته سوم نیز شامل رویکردهایی است که اساسا هیچ اهتمامی به وجوه صوری و معنایی تاریخ نداشته اند. یافته های این پژوهش نشان می دهد، بیشترین نمود تاریخ و تاریخ گرایی در رویکرد بومی _تاریخی و رویکرد تکنولوژیکی با استفاده از فرمهای صوری و عناصر کالبدی تاریخی در معماری آن منطقه بوده است . همچنین در رویکرد فرهنگی کاملا بر وجوه معنایی تاریخ گرایی ؛ به عنوان فرآیند تاریخی پدیدههای اجتماعی _ فرهنگی با درنظرگرفتن نسبی بودن تاریخ گرایی ، در کنار توجه توامان به ارزشها و سنت های گذشته توجه شده است درمقابل ،. ازآنجاکه فرایندهای تاریخی پدیدههای طبیعی ، به واسطه ماهیت غیرانسانی و تاریخ طولانی مدت آنها، در تعابیر تاریخ گرایی نادیده گرفته شدهاند؛ از این رو نمی توان ارتباط معناداری میان رویکرد زیست منطقه گرایی با تعابیر تاریخ گرایی برقرار نمود.

کلمات کلیدی