هدف اصلی این نوشتار، مفهوم شناسی معنابخشی و فرایند آن در سطح سازمان و تحلیل نسبت آن با دانش آفرینی و یادگیری سازمانی با تاکید بر نحوه اثرگذاری آن بر تصمیم‌گیری‌های سازمانی می باشد. ضرورت پرداختن به این بحث را با نظر به تعاملات پیچیده و پویا سازمان در مواجهه استراتژیک و هوشمندانه با رویدادها و تغییرات محیط تبیین نمود. مفروضه اصلی این تبیین مبتنی بر فهم سازمان به مثابه یک سازمان یادگیرنده و دانش آفرین و اتخاذ رویکردی سازنده گرایانه به فرایندهای شناختی و اجتماعی یادگیری در سازمان می باشد. لذا در این فرایند تعالی بخش، سازمان فراتر از کارکرد اولیه خود به مثابه ماشین پردازشگر اطلاعات، از طریق معنابخشی به رویدادها و وقایع محیطی، مدیریت داده و اطلاعات را در عالی ترین سطح خود یعنی مدیریت دانش با هدف بهبود تصمیم گیری به عنوان رفتار عقلانی سازمان متجلی می کند. استمرار این چرخه، فرایند یادگیری در سازمان را به خدمت تصمیم گیری های استراتژیک و ایجاد تغییرات نوآورانه در می آورد. براین اساس، در گام نخست، معنابخشی به‌عنوان یک فرآیند شناختی و اجتماعی، به سازمان‌ها کمک می‌کند تا داده های خام محیط را تفسیر کرده و معانی جدیدی برای درک مسائل پیچیده بسازد. حل مسائل درک شده نیازمند آمیختگی معانی و تفاسیر حاصل شده با دانش سازمانی براساس فرایند دانش آفرینی نوناکا و تاکه اوچی (1995) به منظور شناسایی راه حل های جدید در فرایند تصمیم سازی و تصمیم گیری سازمانی است. الگوی پیشنهادی این مقاله برگرفته از ادبیات مطالعات سازمانی ناظر به یک فرایند شش مرحله ای است از شناسایی محرک‌ها و انگیزه‌های معنابخشی، گردآدری داده ها و اطلاعات، تحلیل و مفهوم‌سازی، انتخاب معنا، بازنمایی و اقدام تا ارزیابی و بازخورد را شامل می شود. با اتکا به این فرایند انتظار می رود با طراحی یک چارچوب مشخص برای گذار از معنابخشی فردی به سطح جمعی و سازمانی، سازمان قادر به کاهش ابهامات و بهبود کیفیت تصمیم‌گیری در شرایط پیچیده و نامطمئن باشد و به‌طور مؤثر با چالش‌ها و تغییرات محیطی سازگاری یابد و مسیر رشد و نوآوری را بپیماید.

کلمات کلیدی