غالباتصور میشود گفتمان فقهی و عرفانی وبهتبعآن، عرفا و فقها نسبت تخاصمی یا متضاد دارند، چنانکه گویا فقه و تصوف ذاتاغیرقابلجمعاند.نیز هر دو گفتمان اموری یکدست و بی منفذ تصور میشود که ازهرگونهتداخل با یکدیگرشدیدا پرهیز دارند؛اما در تاریخ شخصیتهای متعددی ظهور کردهاند که در عین ارتقا بهمناصب واالی فقاهت، دارای گرایشهای شدید عرفانی هم بودهاند؛ بهطوریکه میتوان آنها را عارف–فقیهنامید.تصورات شبیه به این، کمابیش دربارۀ نسبت میان دو گفتمان تصوف و سیاست نیز وجود دارد. حال آنکه سه گفتمان سیاسی، فقهی و تصوف در طول تاریخ وابستگیها، پیوستگیها و همگراییهای متعددی داشتهاند. از دیگر سو، وقتی به عناصر گفتمانی سیاست، فقاهت و تصوف نگاه میکنیم، در مواردی آنها راغیرقابلجمعمییابیم. ما در پی بررسی چگونگی تلفیقگفتمانهایبهظاهر ناسازگار در زندگی و شخصیت موالنا هستیم. رویکرد ما تحلیل متنی و استفاده از نظریۀ تحلیل گفتمان است و در پایان نشاندادهایمکهگفتمانهایسیاسی، فقهی، اقتصادی و عرفانی در همهدورههای زندگی موالنا با یکدیگرتلفیقشدهاندو تصوراتی که زندگی موالنا را بهدو دورهکامالمنفک و در تقابل با یکدیگر مطرحکردهاند،نادرست است

کلمات کلیدی