پدیده خوردگی از موارد مهم و چالش برانگیز در عملکرد و سلامت سازهها است. سازهها در محیطهای دریایی، صنعتی و شهری با عامل- های مختلف خوردگی از جمله رطوبت و آلودگی مواجه میباشند که باعث کاهش مقاومت و کارآیی سازه میشود. در این پژوهش سعی بر تقویت برشی تیرور قهای دارای خوردگی با استفاده از الگوهای مختلف سخ تکننده بوده است. تحلیل غیرخطی سازه با و بدون خوردگی توسط نر مافزار آباکوس صورت گرفته است. الگوی خوردگی به صورت یکنواخت، موضعی و شیاری به شدت 25 تا 75 درصد ضخامت جان تیرورق در نظر گرفته شده است. در این پژوهش، به منظور تقویت تیرور قهای دارای خوردگی از سختکننده استفاده شده است. برای این کار، مشخصات مختلف سختکننده در افزایش مقاومت مانند شکل، ابعاد و فاصله سختکنندهها مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از تحلیل نشان میدهد که از بین رفتن نصف ضخامت جان در اثر خوردگی یکنواخت، میتواند 47 درصد مقاومت برشی تیرورق را کاهش دهد. برای خوردگی موضعی در نواحی بالا و پایین جان، کاهش مقاومت 36 درصدی مشاهد میگردد و خوردگی در قسمت بالای جان تیرورق بحرانیتر از خوردگی در پایین آن است. از بین رفتن اتصال بال و جان به دلیل خوردگی شیاری، سبب کاهش 55 درصدی مقاومت برشی میشود و در حالتی که تیرورق با سختکنندههای عمودی تقویت شود، افزایش 54 درصدی مقاومت نسبت به حالت بدون شکل در شرایط یکسان، عملکرد بهتری L و T سخ تکننده را به همراه دارد. نتایج حاکی از آن است که سخ تکنندههای با سطح مقطع نسبت به سخ تکننده مستطیلی از خود بروز میدهد.

کلمات کلیدی