هدف: پیاده‏ مداری از دغدغه‏ های مهم مدیریت شهری به منظور دستیابی به شهرسالم و پایدار است. براین اساس مطالعه حاضر تلاش دارد، این موضوع را در محله «حسین باشی» به عنوان یکی از محله‏ های قدیمی شهرمشهد، مورد ارزیابی قراردهد. روش و داده: مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی و متغیرهای تحقیق باتوجه به مدل مفهومی شامل13متغیر در 3دسته معیارهای شکل‏ بندی فضا، شکل‏ بندی معابر و دسترسی می‏باشد. جامعه آماری نیز شامل کلیه ساکنین و ‏کاربری‌های محله «حسین-باشی» است. نظربه نوع بافت محله و تقسیم آن به هفت زیربخش، بااستفاده از نمونه‏ گیری خوشه‏ ای در مجموع 150 پرسشنامه از ساکنین محله تکمیل گردید. علاوه ‏برآن، باانجام عملیات میدانی، ویژگی‌های کاربری‌های محله جمع‌آوری و در پایگاه اطلاعات مکانی ذخیره شد. در ادامه با بهره‏ گیری از نرم‏ افزارهای Spss وArcGis و روش‌های آماری (نظیر آزمون‌های همبستگی و نمودار اسکاتر) و مدل‌های فضایی (همچون روش‌های چیدمان فضا و شاخص‌های مرتبط با آن، آنتروپی(ساده و وزنی) و شاخص میزان انحراف معابر از مسیر مستقیم و استفاده از گراف‌های قطبی)، اقدام به تجزیه و تحلیل داده‏ ها و تدوین داستان قابلیت پیاده‏ مداری محله گردید. یافته‌ها: یافته‏ های مطالعه نشان داد که تمایل به پیاده‏ روی با معیارهای چیدمان فضا (به‏ استثنای شاخص عمق) رابطه مستقیم دارد. هم‌چنین وسعت معابر درصورتیکه منجر به افزایش سهم معابر از سایر کاربری‌ها شود، ارتباط مستقیم با پیاده‏ مداری دارد. درمقابل با افزایش طول معابر و تعدد پیچ وخم، تمایل به پیاده‏روی کمتر شده است. درحالیکه عرض معابر اثر وضعی مستقیم بر تمایل به پیاده‏ مداری داشته است. یافته‏ های تکمیلی حاکی از آن بودکه صِرف تکامل شبکه معابر در جهات مختلف، معیار کاملی برای افزایش تمایل به پیاده روی محسوب نمی‏شود. نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از آن داشت که فرم معابر معیار مهمی در تمایل به پیاده مداری نمی‌باشد. از سوی دیگر تکامل معابر در جهات مختلف جغرافیایی نیز معیار اثر گذاری در این زمینه به شمار نمی‌آید. نوآوری، کاربرد نتایج: نوسازی‌های کالبدی به تنهایی نمی‌تواند معیار مهمی برای تمایل به پیاده روی محسوب شود. این نکته می‌تواند دستمایه خوبی برای اقدامات آتی در نوسازی‌های محلات قدیمی مورد نظر قرار گیرد.

کلمات کلیدی