بلایای طبیعی یک نگرانی جهانی است که به‌کرات در تمام دنیا روی‌داده و انسان‌های زیادی را متأثر نموده است و یکی از استراتژی‌های بین‌المللی برای کاهش بلایا ایجاد تاب‌آوری جوامع در برابر سوانح طبیعی است. در این بین زنان روستایی با توجه به شرایط زیستی خود در نواحی روستایی معمولاً در معرض آسیب‌های بیشتری از فاجعه قرار دارند، زیرا در شرایط و موقعیت‌های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، حقوقی و فرهنگی آسیب پذیرترند. هدف این پژوهش بررسی سطح تاب‌آوری زنان روستایی در برابر مخاطرات طبیعی خصوصاً زلزله در دهستان درزآب می‌باشد. پژوهش حاضر به لحاظ نوع کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی- تحلیلی است. برای گردآوری اطلاعات آن در بخش نظری از منابع اسنادی و بررسی و مرور اسناد فرادست، آمارنامه ها، تحقیقات، مقالات و کتب علمی در بخش عملی از روش پیمایشی مبتنی بر توزیع پرسش‌نامه و مشاهده مستقیم بهره گرفته شده است. نتیجه مقاله حاضر بر آن است که درک خطر از طریق شناختی و احساسی بر روی تاب‌آوری اقتصادی و اجتماعی تأثیرگذار است و با افزایش پایگاه اقتصادی و منزلت اجتماعی میزان ریسک‌پذیری جامعه‌ی زنان کمتر و توانایی مقابله‌ی با بحران آن‌ها در زمان زلزله بیشتر می‌شود و درنهایت تاب‌آوری زنان از طریق درک خطر و تاب‌آوری اجتماعی و اقتصادی در برابر مخاطرات محیطی مانند زلزله می‌یابد. در انتها راهکارهای اقتصادی و اجتماعی جهت افزایش تاب‌آوری زنان در هنگام زلزله آورده شده است.

کلمات کلیدی