این مقاله فلسفه آموزش را بهعنوان ابزاری برای ترویج صلح از طریق برقراری پیوند میان روشهای آموزشی در کالس و رهبری جهانی بررسی میکند. این مقاله بر ظرفیت ذاتی انسانی برای »مراقبت از دیگری« تأکید میکند و از پرورش همدلی، همبستگی و پروا برای مواجهه با چالشهای اجتماعی و جهانی حمایت میکند. با استفاده از بینشهای فلسفی از چهره هایی مانند مولوی، اینشتین و الئو تسه، این مقاله بین صلح درونی—آرامش شخصی که از طریق تفکر به دست میآید—و صلح بیرونی که شامل هماهنگی اجتماعی و عدالت است، تفاوت قائل میشود و بر ارتباط متقابل این ابعاد و ارتباط آنها با آموزش تأکید میکند. نقش فیلسوفان آموزشی در سطح خرد و کالن مورد بررسی قرار میگیرد و تأکید میشود که آنها بر فراگیران، سیاستگذاران و ساختارهای اجتماعی تأثیر میگذارند. آموزش صلح بهعنوان ابزاری تحول آفرین برای پرورش مهارتهای انتقادی مانند مذاکره و همدلی در دانشآموزان معرفی میشود. این مقاله همچنین به چالشهای جهانی میپردازد و از فیلسوفان آموزشی میخواهد که بهطور فعال در دیپلماسی و تغییر سیستم برای ترویج صلح مشارکت کنند. مشارکت فیلسوفان تربیتی این گفتمان را غنی میکند و دیدگاه هایی در مورد حمایت، اخالق، تاریخ و محدودیتهای آموزش صلح ارائه میدهد. این بینشها بهطور جمعی ظرفیت آموزش را بهعنوان بستری برای تحول اجتماعی و هماهنگی جهانی برجسته میکنند.

کلمات کلیدی