نگارگری یکی از زیباترین و ارزشمندترین هنرهای اسلامی به شمار می‌رود. این هنر والا پس از اسلام با منع صورتگری رو به رو شد. اما در صور گیاهی و جانوری آنچنان از رونق و لطافت برخوردار شد که پس از خوشنویسی در مرتبه دوم هنرهای اسلامی مورد توجه هنرمندان قرار گرفت. نگارگری در دوران‌های تاریخی و سیر قرون، تاثیرات و تفاوت‌های بسیاری به خود دیده است. در دوران صفویه با گسترش قلمرو صفویان، حکومتی واحد با مذهبی یکسان و یکپارچگی حاکمیتی که در این پهنه شکل گرفت؛ هنرها نیز بیش از پیش مجال ظهور و بروز یافتند چه در خوشنویسی چه در فرش چه در شعر و چه در نگارگری. اگرچه که نگارگری در دوران صفویه بیشتر بر عنصر درباری بودن تکیه و تاکید داشت. پژوهش حاضر این هدف را در پی دارد که اهمیت این هنر را در دوره صفویه با تکیه بر سفرنامه‌های این دوران مورد بررسی قرار دهد و به دنبال پاسخ این پرسش است که هنر نگارگری و جایگاه نگارگران در دوران صفویه بر اساس منابع تاریخی خارجی به چه صورت بوده است؟ به نظر می‌رسد هنر نگارگری در در نزد افرادی مانند شاردن، تاورنیه، کمپفر و دیگران از زیبایی و اهمیت قابل توجهی برخوردار بوده که ایشان در کتب خود به این موارد توجه داشته‌اند. همچنین فرمانروایان صفوی به خصوص در زمان شاه طهماسب و شاه عباس و شاه اسماعیل دوم، خود، از نقاشان ماهری بودند و به حمایت از این هنر می‌پرداختند. نگارگری در این دوران بیشتر به عنصر درباری آن تاکید داشته است.این مقاله به شیوه‌ای توصیفی- تحلیلی بر پایه منابع کتابخانه‌ای نگارش یافته است.

کلمات کلیدی