قراردادهای لیسانس یکی از انواع قراردادهای انتقال فناوری محسوب می‏شوند که بر مبنای آن‌ها صاحب پروانه اختراع یا فناوری به‌عنوان اعطاکننده پروانه بهره‏برداری به گیرنده آن مجوز استفاده از پروانه خود را در مدت‌زمان و قلمرو معین اعطا می‏کند. با توجه به حقوق انحصاری که اعطاکننده پروانه بهره‏برداری درباره پروانه اختراع خود دارد، می‏تواند محدودیت‏هایی را بر گیرنده پروانه بهره‏برداری تحمیل کند که ممکن است مبتنی بر قیمت باشد و یا نباشد. انحصار مزبور با توجه به اهداف حقوق رقابت ازجمله تأمین رفاه مصرف‏کنندگان و یا ممانعت از انحصارطلبی در رقابت ممکن است چالشی را بین حقوق انحصاری اعطاکننده پروانه بهره‏برداری و حقوق رقابت ایجاد کند؛ بنابراین آنچه در این مقاله مورد بحث قرار گرفته، این است که آیا حقوق رقابت به تمام محدودیت‏های غیرقیمتی در قراردادهای پروانه بهره‏برداری از یک منظر نگاه می‏کند و آن‌ها را مخل رقابت تشخیص خواهد داد و یا برخی را نه‌تنها مانع رقابت ندانسته بلکه دارای فواید رقابتی تلقی می‏کند. برای پاسخ به سؤالات مزبور، مقاله پیش رو، به بررسی سه نظام حقوقی ایران، اتحادیه اروپا و ایالات‌متحده آمریکا به‌طور تطبیقی پرداخته است. مطالعه تطبیقی مزبور، نشان می‌دهد که مقررات ایران در این زمینه نیازمند به تغییرات و اصلاحاتی است تا بتواند موازنه متعادل‏تری بین حقوق رقابت و حقوق انتقال فناوری ایجاد نماید.

کلمات کلیدی