یکی از رایج‌ترین طرق حل و فصل اختلافات، داوری است و داوری بر خط یک روش نوظهور در این حوزه می‌باشد. ویژگی‌های خاص این روش داوری، باعث طرح مباحث حقوقی بسیاری شده است. با توجه به فقدان محل فیزیکی در داوری‌های برخط، نحوه تعیین مقر در این نوع داوری‌ها موضوعی است که باید مورد بررسی قرار گیرد که با درنظرگرفتن آثار حقوقی مهم مقر در فرایند داوری، تعیین آن حائز اهمیت می‌باشد. سوال اساسی پژوهش حاضر آن است که چه شخصی و با چه معیاری می‌تواند مقر داوری را در چنین داوری‌هایی تعیین نماید؟ در پاسخ اجمالاً مقاله به این نتیجه نائل شده که در صورت تعیین مقر داوری توسط طرفین دعوا، وفق نظریه محل‌زدایی مطلق، توافق طرفین معتبر بوده و عدم‌وجود مکان فیزیکی در داوری‌های برخط ایجاد مشکل نمی‌کند. در صورت عدم انتخاب مقر داوری توسط طرفین، داور بایستی مقر را انتخاب نماید. معیارهای مختلفی در این خصوص مورد بحث قرار گرفته است اما به‌نظر می‌رسد معیارهای مناسب بودن مقر از لحاظ حقوقی، قانون شکلی حاکم بر فرایند داوری و دادگاه صالح انتخابی توسط طرفین جهت نظارت بر داوری، بیشتر می‌توانند در کشف اراده ضمنی طرفین در این خصوص راهگشا باشند. علی رغم پیشنهاد معیارهای مذکور، تحلیل و یافته‌های مقاله حاضر نشان می‌دهد که تقنین صریح توسط قانون‌گذار در خصوص این مسئله ضرورت دارد.

کلمات کلیدی