در بسیاری از نظام های حقوق رقابت، سیاست های زیست محیطی، نقش تعیین کننده ای در شکل دادن به حقوق رقابت داشته اند. بنگاه های اقتصادی در جهت رعایت اصول زیست محیطی، احیاناً قراردادهایی منعقد می کنند که از یک طرف برای محیط زیست مفید تلقی می شوند و از سوی دیگر ممکن است حساسیت حقوق رقابت را برانگیزند. به همین دلیل اینگونه قراردادها از منظر قواعد حقوق رقابت مورد ارزیابی قرار می گیرند. مساله مورد بحث این است که حقوق رقابت چگونه به قراردادهای زیست محیطی نگاه می کند. در جهت تعامل مقررات رقابت با سیاست های زیست محیطی، حقوق اتحادیه اروپا به عنوان یکی از نظام های پیشتاز حقوق رقابت، آن دسته از قراردادهایی که اهداف زیست محیطی را همراه با رعایت قواعد حقوق رقابت تعقیب می کنند، مورد تشویق قرار داده است زیرا این قراردادها می توانند سیاست های تنظیمی اتحادیه اروپال در زمینه ی زیست محیطی را تکمیل نمایند. پژوهش حاضر نشان می دهد که چنانچه منافع زیست محیطی حاصل از قراردادهای بنگاه های اقتصادی، بیش از آثار ضدرقابتی آنها باشد، توافقات و قراردادهای مزبور، مشمول ممنوعیت های حقوق رقابت اتحادیه اروپا قرار نمی گیرند. مقاله پیش رو، با نقدی بر موضع مقررات حقوق رقابت ایران و ارائه برخی پیشنهادهای اصلاحی، خاتمه می یابد.

کلمات کلیدی