مقدمه: خانواده ازجمله مهم­ترین نهادهای جامعه است که مستلزم ثبات و پایایی ناشی از رضایت زناشویی است. رضایتی که نیازمند مداخلات و آموزش­های تخصصی برای همسران است. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش گروهی واقعیت درمانی نوین با رویکرد مثبت نگر بر رضایت زناشویی زنان است. روش کار: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش ­آزمون-پس ­آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه زنانی بود که در سال 1401-1402 به مرکز مشاوره نیروی انتظامی آرامش مشهد، مراجعه کرده­ بودند. ۳۶ نفر به‌صورت در دسترس انتخاب و به ­صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. آزمودنی­ های هر دو گروه آزمایشی، 8 جلسه 2 ساعته آموزش گروهی دریافت کردند درحالی‌که گروه کنترل هیچ نوع مداخله­ ای دریافت نکرد. برای سنجش رضایت زناشویی در پیش‌آزمون و پس­ آزمون، از پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ استفاده شد. داده‌های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره با کمک نرم‌افزار SPSS-26 تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد هردو رویکرد واقعیت درمانی نوین و مثبت نگر بر افزایش رضایت زناشویی مؤثر بوده است )P<0/05( ولی به لحاظ میزان اثربخشی تفاوتی مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهشی پیشنهاد می‌شود، از این دو رویکرد به‌عنوان راه­ حلی مؤثر برای بهبود رضایت زناشویی مراجعان در مراکز آموزشی، مشاوره خانواده و خدمات روان‌شناختی، استفاده شود.

کلمات کلیدی