منطقه نخیلاب (نخیله) در جنوب شرق ایران و در فاصله 145 کیلومتری شمال غرب زاهدان قرار دارد که از نظر سنگ شناسی واحدهای رسوبی زون فلیش شرق ایران و سنگهای آذرین نفوذی و خروجی را شامل می شود. همه واحدهای سنگ شناسی موجود در این محدوده تحت تاثیر حرکات برشی دو گسل نصرت آباد و کهورک قرار گرفته اند که سبب ایجاد ساختارهای کششی در محدوده شده اند و احتمالا موجبات تسهیل جایگیری سنگهای آذرین شده اند. مطالعات صحرایی و آزمایشگاهی کانی شناسی نشان داد که فراوانترین سنگ محدوده از نوع هورنبلند دیوریت پورفیری می باشد .فراوان ترین کانی های اصلی آن، پلاژیوکلاز نیمه شکلدار (60-75 درصد)، هورنبلند (10-5 درصد)، بیوتیت (5-3 درصد)، کوارتز و کلینوپیروکسن (حدود 5 درصد) است. کانه های مهم کالکوپیریت، بورنیت، کالکوسیت، کوولیت و پیریت در مطالعات مقاطع صیقلی دیده می شوند که در توالی پاراژنز، کانی های پیریت، کالکوپیریت و اسفالریت در مراحل اولیه (هیپوژن) و کانی های بورنیت، کالکوسیت و کوولیت کانی های ثانویه و مرحله سوپرژن می باشند. مطالعات دورسنجی بیانگر وجود آلتراسیون های آرژلیکی، پروپیلتیکی، فیلیک و اکسیدهای آهن می باشد. بررسی‌های سنک نگاری و ژئوشیمیایی نشان داد که سنگ‌های آذرین در محدوده گابرو تا گرانودیوریت و ترکیب شیمیایی سنگ‌های آذرین در محدوده سنگ‌های بازیک، متوسط تا اسیدی است که عمدتاً به ترتیب دیوریت، آندزیت، گرانودیوریت و گابرو هستند. مقدار غنی‌سازی LREE نسبت به HREE آشکارتر است. نتایج تفسیر دیاگرام های تکتونیکی نیز نشان می دهد که تمامی نمونه های محدوده مورد مطالعه در قوس حاشیه قاره پس از تصادم قرار دارند.

کلمات کلیدی