مقدمه: خودجرحی غیر‏خودکشی‎گرا اختلالی است که در سال‏های اخیر در میان جوانان افزایش یافته و هزینه‎های زیادی را برای خانواده‏ها و سیستم بهداشت عمومی ایجاد کرده است. این اختلال با پیامدهای منفی از جمله افزایش خطر خودکشی همراه است. بر همین اساس هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان یکپارچه فراتشخیصی بارلو بر رفتارخودجرحی، روان‎رنجوری و اجتناب تجربه‎ای در افراد دارای خودجرحی غیرخودکشی‎گرا می‎باشد. روش: روش پژوهش حاضر، نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه آماری شامل همه افراد (خانم) 18 تا 27 سال بود که در سال 1403 با رفتار خودجرحی غیر خودکشی‎گرا به مراکز مشاوره شهر مشهد مراجعه نمودند. نمونه آماری شامل 30 شرکت کننده بود که با روش نمونه‎گیری داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش تحت 8 جلسه درمان فردی قرار گرفته و گروه کنترل بعد از پایان دوره پیگیری، درمان را دریافت نمودند. جمع‌آوری داده‎ها با پرسشنامه‎ اظهارات خودجرحی ISAS))، خرده مقیاس روان‏رنجوری پرسشنامه چند بعدی اختلالات هیجانی (MEDI) و اجتناب تجربه‎ای (BEAQ) صورت گرفت. داده‎ها با روش تحلیل‎واریانس با اندازه‎گیری مکرر در نرم افزار spss-26 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد درمان یکپارچه فراتشخیصی فراوانی رفتارهای خودجرحی غیر‏ خودکشی‏گرا و نیز شدت آن را (کارکردهای درون‎فردی و بین‎فردی)، در گروه آزمایش به‎طور معنارداری کاهش داد. همچنین این درمان توانست از روان‎رنجوری و اجتناب تجربه‎‏ای گروه آزمایش بکاهد .(P= 0/05) این اثرات در مرحله پیگیری نیز حفظ شدند. بحث و نتیجه‎گیری: ‏ با توجه به یافته‏های پژوهش می‏توان نتیجه گرفت، درمان یکپارچه فراتشخیصی بارلو با افزایش ذهن‎آگاهی و کاهش اجتناب می‎تواند به‏عنوان درمانی اثربخش برای خودجرحی و انگیزه‏های آن به‎کار رود. بنابراین ضروری است این درمان در آینده، برای کاهش خودجرحی غیرخودکشی‎گرا و عوامل مرتبط با آن، به‏کار گرفته شود.

کلمات کلیدی