چکیده تحقیق حاضر به بررسی تاثیر یک دوره تمرینات منتخب واقعیت‌مجازی با تاکید بر غنی‌سازی محیط بر عملکرد پیوسته و امواج مغزی بیماران مبتلا به پارکینسون پرداخته است. این پژوهش از نوع نیمه‌تجربی با طراحی پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل 30 بیمار مبتلا به پارکینسون با شدت متوسط (55 تا 65 ساله) مراجعه‌کننده به مراکز بازتوانی غیر بستری در تهران بود. نمونه‌ها به روش در دسترس انتخاب و به سه گروه 10 نفره (کنترل، تمرینات سنتی، تمرینات واقعیت مجازی) تقسیم شدند. روش نمونه‌گیری در دسترس بود. ابزارهای مورد استفاده شامل تجهیزات واقعیت‌مجازی، EEG برای ثبت امواج مغزی (دلتا، تتا، آلفا، بتا، ریتم حسی-حرکتی) و Vienna Test System برای ارزیابی عملکرد پیوسته بودند. پروتکل تمرینی شامل تمرینات 1 ساعته طی سه هفته (هفته‌ای دو جلسه) بود. گروه کنترل بدون تمرین، گروه سنتی تمرینات‌بدنی و گروه واقعیت‌مجازی تمرینات مبتنی بر بازی‌های طراحی‌شده انجام دادند. تحلیل کوواریانس نشان داد که بین سه گروه در متغیرهای عملکرد پیوسته (خطای حذف و ارتکاب) و امواج مغزی تفاوت معناداری وجود دارد (P≤0/05). نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی تفاوت‌های معنی‌دار بین گروه‌ها را تایید کرد. گروه‌های تمرینات سنتی و واقعیت‌مجازی نسبت به گروه کنترل، در عملکرد پیوسته و تغییرات امواج مغزی تفاوت‌های معناداری نشان دادند. بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که تمرینات واقعیت مجازی و سنتی به طور معناداری عملکرد پیوسته و امواج مغزی بیماران مبتلا به پارکینسون را بهبود می‌بخشند. پیشنهاد می‌شود که از فناوری واقعیت‌مجازی به عنوان یک ابزار نوین و اثربخش در طراحی برنامه‌های توانبخشی بیماران مبتلا به پارکینسون استفاده شود.

کلمات کلیدی