ین مطالعه با استفاده از چارچوب زبان‌شناسی فرهنگی، مفاهیم خوش‌بینی را در ضرب‌المثل‌های فارسی بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که این مفاهیم چگونه در بستر فرهنگی و زبانی جامعه فارسی‌زبان شکل گرفته‌اند. شرکت‌کنندگان شامل 50 دانشجوی مقطع کارشناسی (34 زن و 16 مرد) از دانشگاه فردوسی مشهد بودند. 37 ضرب‌المثل به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شد و از شرکت‌کنندگان خواسته شد نظر خود را درباره جنبه‌های خوش‌بینی در این ضرب‌المثل‌ها بیان کنند. در مجموع، 916 عبارت مرتبط با خوش‌بینی جمع‌آوری شد که در مرحله تفسیری به سه مولفه اصلی دسته‌بندی شدند: توجه انتخابی، تفسیر منطقی، و انتظار. نتایج نشان می‌دهد که خوش‌بینی در ضرب‌المثل‌های فارسی از طریق این سه مولفه مفهوم‌سازی شده است. توجه انتخابیشامل تمرکز بر قدرت خداوند، زیبایی‌های خلقت، ویژگی‌های مثبت افراد، نعمت‌ها، فرصت‌ها، توانمندی‌های فردی و نتایج مثبت اعمال است که نشان‌دهنده نگرش مثبت به جهان و امید به آینده در فرهنگ فارسی‌زبانان است. تفسیر منطقینشان می‌دهد که رویدادها عمدتاً بر اساس عوامل بیرونی، ناپایدار و کنترل‌پذیر تفسیر می‌شوند، و نقش تقدیر و خواست خداوند در شکل‌دهی به رویدادها برجسته است. انتظارشامل امید به کمک خداوند، عملکرد درست دیگران و وقوع رخدادهای مثبت است که خوش‌بینی را با توکل به خداوند و امید به آینده‌ا پیوند می‌دهد.

کلمات کلیدی