فرسودگی عملکردی، کالبدی و اجتماعی در بافتهای تاریخی و مرکزی شهرهای ایران، یکی از چالش های مهم سیاست گذاری شهری در دهههای اخیر بوده است. در واکنش به این وضعیت، رویکرد »بازآفرینی فرهنگمبنا« به عنوان راهکاری نوین، تالش دارد با بهره گیری از ظرفیت های فرهنگی، هنری و هویتی، به ارتقاء کیفیت زندگی شهری و احیای این فضاها کمک کند. از سوی دیگر، گردشگری شهری، بهویژه در قالب گردشگری فرهنگی، بهعنوان ابزاری موثر برای توسعه محلی و پویاسازی اقتصادی شناخته می شود. پژوهش حاضر در پی پاسخ به این پرسش است که چگونه میتوان از طریق تعامل دوسویه میان بازآفرینی فرهنگمبنا و گردشگری شهری، زمینه احیای پایدار بافت های فرسوده را فراهم کرد. روش تحقیق بهصورت کیفی و مبتنی بر مرور نظام مند مطالعات علمی در دو حوزه بازآفرینی شهری و گردشگری فرهنگی بوده است. از میان بیش از ۱۲۰ مقاله بررسی شده، تعداد ۳۵ مقاله منتخب با استفاده از تحلیل محتوای قیاسی–استقرایی مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که میان پنج مؤلفه اصلی بازآفرینی فرهنگمبنا )هویت مکان، استفاده مجدد از فضا، اقتصاد خالق، مشارکت محلی و برندسازی فرهنگی( و مؤلفه های گردشگری فرهنگی )تجربه فرهنگی، بازتعریف فضا، فعالیت اقتصادی، تعامل اجتماعی و جذب گردشگر ( رابطه ای دوسویه، همافزا و تقویت کننده وجود دارد. بر این اساس، چارچوب مفهومی تلفیقی پژوهش ارائه شد که میتواند مبنایی برای طراحی سیاست های یکپارچه شهری قرار گیرد. یافتهها حاکی از آن است که بهره گیری همزمان و هدفمند از ظ

کلمات کلیدی