سازه‏های ژئوتکنیکی نظیر دیوار شمع-سپر، اسکله‏های دریایی، پایه‏های پل‏ها، دیوارهای حائل، شیروانی‏ها، گودهای عمیق و پروژه‏های زیرزمینی در خاک سست محیط‎‏های شهری در معرض بارهای جانبی و بعضا بارهای بالا برنده هستند که در اثر این بارها ممکن است ناپایدار شوند. روش‏های متعددی برای برای پایدارسازی سازه‏های ژئوتکنیکی وجود دارد. امروزه یکی از رایج‏ترین روش‏های پایدارسازی سازه‏های ژئوتکنیکی، روش مهارسازی (Anchorage) است. در این مطالعه، یک مهار صفحه‏ای نوین موسوم به \\\"مهار صفحه‏ای باز شونده\\\" معرفی شده است که در حین بیرون کشیدگی، سطح باربر آن افزایش می‏یابد. در مطالعه‏ی آزمایشگاهی حاضر، تاثیر پارامتر نسبت عمق (عمق قرارگیری مهار به عرض آن) و عرض مهار (120، 150، 180 میلی‏متر) در آزمایش بیرون کشیدگی بررسی شده است. به منظور مطالعه‏ی تغییر شکل خاک اطراف مهار در لحظه‏ی حداکثر شدن نیروی بیرون کشیدگی از تکنیک پردازش تصویر به روش PIV استفاده شده است و مطابق با مشاهدات حاصل از تحلیل‏های PIV، دو سطح گسیختگی متفاوت تعریف شده است. نتایج نشان داد که افزایش نسبت عمق، سبب افزایش قابل توجه ظرفیت بیرون کشیدگی (P_u) می‏شود اما تاثیر آن بر تغییر مکان نسبی مهار در لحظه‏ی حداکثر نیرو (d_u/B) ناچیز است. افزایش عرض مهار، ظرفیت بیرون کشیدگی و تغییر مکان نسبی متناظر با لحظه‏ی حداکثر شدن نیرو را افزایش می‏دهد. نتایج پردازش تصویر نشان داد که در مهارهای سطحی، سطح گسیختگی به شکل منحنی است و سطح آزاد خاک را قطع می‏کند؛ در حالی که در مهارهای عمیق ناحیه‏ی گسیختگی شبیه به یک منشور ناقص درون خاک است.

کلمات کلیدی