مقدمه: رفتارهای خودتخریب گرایانه یکی از مشکالت مهم سالمت روان است که میتواند تأثیرات عم یقی بر زندگی فردی و اجتماعی داشته باشد. این پژوهش با هدف ارزیابی تأث یر بستۀ آموزش روانی )یک بستۀ آموزشی 10 جلسهای( بر الگوهای رفتار خودتخریب گرایانۀ دانشجویان دانشگاه هرات افغانستان انجام شد . مواد و روش ها : پژوهش حاضر از نوع کم ی است. ابتدا مصاحبههای بالینی با دانشجویان و متخصص ین انجام گرد ید تا الگوهای رفتاری خودتخریب گرایانه شناسایی و بستۀ آموزشی تدوین شود؛ سپس از روش شبهتجربی با طرح پیشآزمون - پسآزمون به همراه گروه کنترل استفاده شد. جامعۀ آماری شامل دانشجویان دانشکدههای حقوق، علوم سیاسی، اقتصاد، مد یریت و روان شناسی دانشگاه هرات افغانستان بود. در سال 1400 ،با استفاده از جدول گرچسی و مورگان، از 100 دانشجوی با احتمال رفتارهای خودتخریبگرایانه، 80 نفر انتخاب شدند و بهصورت تصادفی به دو گروه آزمایش )40 نفر( و کنترل )40 نفر( تقسی م گردیدند . از پرسشنامۀ سنجش رفتارهای خودتخریب گری محقق ساخته استفاده شد. بستۀ آموزشی شامل 10 جلسۀ آموزشی بود و روایی محتوایی آن تأیید گرد ید . مقدار ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه برابر با 836 /0 بود. برای تحل یل داده ها از واریانس و کوواریانس استفاده شد . یافته های پژوهش: نتایج نشان داد که بستۀ آموزشی تدوینشده بر اساس تلفیق رویکردها ی درمانی مانند رفتاردرمانی، شناختی- رفتاری ، طرحواره درمانی، درمان مبتن ی بر پذ یرش و تعهد و مراجعمحور، تأثی ر معناداری بر کاهش م یانگین نمرات رفتارهای خودتخریب گرایانۀ دانشجویان گروه آزمایش داشت. مقدار Value-P برای تحل یل های اصل ی برابر با 02/0 است که بیانکنند ۀ تفاوت معنادار در رفتارهای خودتخریبگرایانه میان گروه های آزمایش و کنترل و اثربخشی مداخل ۀ آموزشی است. مقایسۀ نتایج پسآزمون نشان داد که میانگین نمرات رفتارهای خودتخریبی در گروه آزمایش از 3/80 به 2 /47 کاهش یافت، درحالی که در گروه کنترل تغییر معنادار ی مشاهده نشد. اثربخشی ا ین مداخالت در بهبود رفتارهای پرخطر و کاهش تمایل به خودتخری بی در گروه آزمایش تأیید گردید )05/0

کلمات کلیدی