مینه و هدف: تاریخنگاری در ایران، اندیشهای است بس ژرف وپایدار که از همان ابتدای ورود اسالم به ایران، تاریخنگاران از آن در بینش و نگارشبهرهمند شدند. تاریخنگاری ایرانی در هر سدهی خود، جریان و تحولی را پشت سر دذاشت و مورخ، برداشت ِ خود از وقایع تاریخی و سیر تحول این وقایع را به رشته تحریر درآورد. تاریخنگاری فارسی آنچنان باشکوه پرورانده شد که بر ملل دیگر در همسایگی خود تاثیر نهاد. تعمیق زبان فارسی در هند، فن و علم تاریخ نویسی ایرانی را با خود به هند برد. پس از استقرار حکومتهای مسلمان در هند و ورود دانشمندان و نویسنددان ایرانی به این خطه، نوشتن تاریخ سالطین و حاکمان مسلمان ِ هند بیش از پیش احساس شد. روش پژوهشاین پژوهش با نگاهی توصیفی :-تحلیلی برپایه منابع و تحقیقات کتابخانهای، تاثیرپذیری تاریخنگاری هند در سدههای13تا16میالدی از تاریخنگاری ایرانی را مورد بررسی قرار داده و کتاب طبقات ناصری و تاریخ فیرزوشاهیرا که از جمله مهمترین تواریخ دوره مورد نظر میباشد، به کند و کاو می ردازد. یافتهها: سبک و روش مورخان هندی در دوران سلسلههای غالمان و خلجیان و تغلقان و ملوک شمسیه از اندیشه تاریخنگاری ایرانی در قرون پنجم و ششم هجری وام درفته و زبان فارسی راه نفوذ خود را به تاریخنگاری هند پیدا کرده بود. این پژوهش عالوه بر بررسی تاریخنگاری دو اثر تاریخی فارسی قرن پنجم هجری که در حوزه جغرافیایی ایران نوشته شده به نقد کتب و اندیشههای تاریخنگارانج مورخین هند که بردرفته از اندیشههای ایرانی بودهاند، می ردازد. نتایج: تواریخ مهمایرانی همچون بیهقی و دردیزی بر سبک تاریخنگاری هند در قرون مورد نظر شاهکار بزرگ زبان فارسی در تاثیر دذاشتند. جوزجانی در طبقات ناصری از حیث انشاء تاریخنگاری هند است و کتاب را بر اساس سلسلههای ایرانی طبقهبندی کرده است و بَرَنی نیز شیوه عبرتآموزی مختص بهتاریخنگاری ایرانی را دنبال کرد. مهمترین دلیل تاثیردذاری اندیشههای تاریخ نگاری ایرانی بر تاریخنگاری هندی، همان نفوذ و دسترش زبان فارسی بود زیرا حدود هفتصد سال زبان فارسی، زبان رسمی سرزمین هند قرار درفت و ادبیات شبه قاره را تحت تأثیر خود قرار داده بود.

کلمات کلیدی