هدف این پژوهش تدوین مدلی ساختاری برای بررسی انتقال بین‌نسلی طرحواره‌های ناسازگار اولیه از مادر به دختر با نقش میانجی خلق‌وخو و تجارب فرزندپروری ادراک‌شده بود. روش‌شناسی: پژوهش حاضر از نوع توصیفی–همبستگی و مبتنی بر مدل‌یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دختر دانشگاه فردوسی مشهد و مادرانشان بود که ۲۱۸ نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه طرحواره‌های ناسازگار اولیه یانگ (YSQ)، پرسشنامه خلق‌وخو و منش کلونینجر (TCI)، و پرسشنامه تجارب فرزندپروری ادراک‌شده یانگ (YPI) بود. داده‌ها پس از حذف موارد ناقص با استفاده از نرم‌افزارهای SPSS و AMOS تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد مدل نهایی پس از حذف متغیر خلق‌وخو از برازش مناسبی برخوردار است. طرحواره‌های ناسازگار مادر با طرحواره‌های ناسازگار دختر رابطه مستقیم و غیرمستقیم معنی‌دار داشتند و این رابطه از طریق تجارب فرزندپروری ادراک‌شده میانجی‌گری شد (β=0.291, P<0.001). همچنین شاخص‌های برازش مدل در حد مطلوب گزارش شدند (χ²/df=2.14، RMSEA=0.07، CFI=0.93، GFI=0.93). نتیجه‌گیری: یافته‌ها تأیید می‌کنند که انتقال بین‌نسلی طرحواره‌های ناسازگار اولیه مادر–دختر تا حد زیادی از طریق برداشت‌های ذهنی دختران از سبک‌های فرزندپروری مادرانشان تبیین می‌شود. این نتایج اهمیت نقش فرزندپروری در شکل‌گیری و تداوم طرحواره‌ها در نسل‌های بعدی را برجسته کرده و می‌تواند مبنایی برای طراحی مداخلات روان‌شناختی و آموزش والدگری سالم باشد.

کلمات کلیدی