محدوده گرانیتوئیدی چاهک بخشی از پهنه فرورانشی حاشیه شمالی ایران مرکزی است که شواهدی از فعالیتهای ماگمایی، دگرگونی و تکتونیکی مربوط به اواخر نئوپروتروزوئیک تا اردویسین را در خود جای داده است. این ناحیه شامل تودههای آذرین عمیق تا گاهی نیمه عمیق نفوذی )دیوریت، کوارتز دیوریت، ترانجمیت، گرانودیوریت، مونزوگرانیت، سینوگرانیت، آلکالی فلدسپار گرانیت، گرانیتوئییید هیای غنی از کوارتز، اورتوپیروکسن گابرو، هورنبلند گابرو( میباشد. شواهدی از دگرسانیهای موضعی تا متوسط بهویژه در واحدهای گابرویی و گرانیتوئیدی دیده میشود. این دگرسانیها عمدتاً به صورت کلریتی، اپیدوتی و سرسیتی بروز یافتهاند و در برخی موارد، پیروکسنهیا و هورنبلندها به محصوالت ثانویه نظیر کلریت، سرسیت و کلسیت تبدیل شدهاند. دگرسانی غالباً در امتداد شکستگیها و مرزهای دانیهای رخ داده و ماهیتی هیدروترمال با دمای پایین تا متوسط دارد. از نظر ژئوشیمی سنگهای منطقه در سه دسته کامال مجزا هستند. به این ترتیب گرانیتوئیدها شامل دو دسته هستند که یک دسته از آنها، نسبت به سایر گرانیتوئیدها مقدار پتاسیم بسیار ناچیز و سدیم بسییار بیشتری دارد. همچنین گابروهای منطقه ویژگیهای ژئوشیمیایی متفاوت مانند تولئیتی بودن دارند. گرانیتوئیدهای منطقه با میاهیییت کالکآلکالن و غنی از عناصر LREE، دارای ویژگیهای ژئوشیمیایی مرتبط با محیطهای قوسی بوده و با ماگماتیسم حاصل از فرورانی مرتبط هستند.

کلمات کلیدی