مشروعیت ، از لوازم ثبات و اثربخشی نظام سیاسی است. در مقاله حاضراین معنا روشن گردیده که میل به حفظ واصلاح قواعد اساسی نظام جمهوری اسلامی ایران بیش از تغییر و جایگزینی آن و از طرفی میل به اصلاح قواعد موجود بیش از حفظ آن به شکل کنونی است. در بین ابعاد چهارگانه مشروعیت سیاسی یعنی تعلق سیاسی،تعهد سیاسی، تایید حقانیت قواعد و تایید نفع عمومی قواعد ، بعد اخیرکه دلالت برتأمین حقوق شهروندی در قانون اساسی دارد ، ضعیف‌تراز سایر ابعاد است و میانگین کلی مشروعیت سیاسی نیز بر روی یک مقیاس 0 تا 100کمی بالاتر از حد متوسط قرار می گیرد. از مقایسه میانگین مشروعیت در سه شهر مورد بررسی به ویژه به حسب رده بندی های سنی ،تحصیلی و هویت حزبی (محافظه کار / اصلاح طلب)، این معنا به روشنی حاصل می‌شود که در بین سه نوع ارزیابی محافظه کارانه ، اصلاح طلبانه و رادیکال از قواعد اساسی نظام جمهوری اسلامی، رویکرد اصلاح طلبانه ، تنها گزینه ای است که نظام برای ترمیم وجبران مشروعیت از دست رفته ، می تواند اختیار کند.

کلمات کلیدی