توسعه فناوریهای اطلاعاتی و ارتباطی در برنامه های آموزش و پرورش گامهای موثر و ماندگاری است که می تواند تحول کیفی اهداف،برنامه ها، روشها ، شیوه ها و در نتیجه اثر بخشی آموزش و پرورش را به دنبال داشته باشد. پیش بینی می شود با توسعه فناوری ارتباطات و اطلاعات رویاهای دیرینه و مشکلات لاینحل، از قبیل امور کاربردی آموزش و پرورش، تمرکز روی توانایی و نیازهای فراگیران، نهادینه کردن دانش آموز محوری به جای کلاس محوری و تغییر نقش معلم به عنوان راهنمای دانش آموزان و نهایتا اصالت بخشیدن به آموزش مادام العمر محقق خواهد شد ؛ اما آنچه در این میان حلقه مفقوده تفکرات آموزشی را تشکیل می دهد و توجه به آن حائز اهمیت و ضرورت است دقت در نسبت میان فناوریهای اطلاعات و ارتباطات و الزامات و شرایط بکارگیری این ابزارها در آموزش و پرورش کشور است. لذا این مقاله به بررسی این مهم می پردازد که فناوریهای اطلاعاتی و ارتباطی قابلیت تسری به هر نوع آموزش، هر نوع کلاس و هر نوع محتوای آموزشی را نداشته و برای بکارگیری آنها باید به عوامل مختلف نظام آموزشی کشور از قبیل پیشینه تاریخی، سیاستهای اقتصادی- فرهنگی، ویژگیهای فراگیران، کفایت حرفه ای معلمان و غیره توجه نمود و در انتها الزامات و شرایط تولید و بکارگیری فناوریهای اطلاعاتی و ارتباطی متناسب با نظام آموزشی کشورمان را مورد بررسی و مداقه قرار خواهد داد

کلمات کلیدی