به منظور بررسی عملکرد و صفات لاشه در جوجه خرو س های تغذیه شده با جیره های حاوی دانه سویای خام ، برشته شده واتوکلاو شده ، آزمایشی در قالب ط رح کاملا تصادفی با 7 جیره غذایی در 7 تکرار و مجموعا با 245 قطعه جوجه خروس سویه راس انجام شد . برای تعیین کیفیت پروتئین کنجاله سویا، دانه سویا ی خام، سویای عمل آوری ش ده در اتوکلاو (در دمای 121درجه سانتیگراد و زمان 20 دقیقه) و دانه سویای برشته شده (در دمای 130 درجه سانتیگراد و زمان 10 دقیقه) از روش های تعیین حلالیت پروتئین در هیدروکسید پتاسیم و شاخص تفرق پروتئین استفاده شد. در طی هفته اول پرورش، همه جوجه ها از یک جیره غذایی تغذیه شدند و از ابتدای هفته دوم ، هر گروه ، یکی از جیره های حاوی صفر، 10 و 20 درصد دا نه سویا به صورت خام، برشته و همگی با انرژی و پروتئین NRC ( شده،حرارت دیده در اتوکلاو و کنجاله سویا دریافت کردند.جیره ها بر اساس جداول( 1994 خام یکسان تنظیم شدند . بین حلا لیت پروتئین و شاخص تفرق پروتئین در دانه سویای برشته شده ، اتوکلاو شده و کنجاله سویااختلاف معنی داری وجود نداشت ا ما بین حلالیت پروتئین و شاخص تفرق پروتئین در این نمونه ها در مقایسه با دانه سویای خام به طوری که حلالیت پروتئین از 98 درصد در دانه سویای خام به 78 درصد در دانه .(p < 0/ اختلاف معنی داری مشاهده شد ( 05 سویای فرآوری شده و کنجاله سویا کاهش یافت و شاخص تفرق پروتئین از 80 درصد در دانه سویای خام به 53 درصد در دانه سویای فرآوری شده و 54 درصد در کنجاله سویا کاهش یافت . افزایش سطح دانه سویای عمل آوری شده در جیره های مصرفی ،مصرف جیره حاوی 20 .(p < 0/ به طور معنی داری باعث افزایش رشد،کاهش مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی شد ( 05 درصد دانه سویای عمل آوری شده نسبت به جیره حاوی 10 درصد دانه سویای عمل آوری شده و جیره شاهد ( جیره حاوی کنجاله سویا ) عملکرد مطلوب تری داشت . مصرف دانه سویای خام نسبت به دانه سویای عمل آوری شده، ب ه طور معنی داری باعث اختلاف معنی داری در درصد چربی حفره شکمی و درصد پانکراس در پرندگان تغ ذیه شده با .(p < 0/ کاهش رشد شد ( 05 تیمارهای حاوی دانه سویای عمل آوری شده و تیمار شاهد وجود نداشت . اما بین این مقادیر با درصد چربی حفره شکمی و درصدوزنی پانکراس در تیمارهای حاوی دانه سویای خام با جیر ه های حاوی دانه سویای عمل آوری شده و شاهد، اختلاف معنی داری.(p < 0 وجود داشت ( 05

کلمات کلیدی