امروزه، ضمانت عملکرد صحیح و قابل اعتماد تولیدات صنعتی، بیش از هر زمان دیگری، توجه طراحان و تولیدکنندگان را به خود جلب کرده است. اطمینان دهی به خریداران در صرف سرمایه برای کالایی با دوام و از آن مهمتر، اطمینان از حفظ ایمنی کاربران در حین کار با محصولات، طراحان را بر آن داشته است که نگاه ویژة خود را به مقولة افزایش قابلیت اطمینان معطوف دارند. در این راستا، بهینه سازی تخصیص اجزاء مازاد به سیستمها و ساختارهای مهندسی به عنوان اقتصادی ترین روش موجود برای افزایش قابلیت اطمینان، توجه خیل عظیمی از تحقیقات اخیر را به خود معطوف داشته است. در اکثر تحقیقات فعلی در خصوص تخصیص بهینة اجزاء، بیشینه کردن قابلیت اطمینان سیستم، به عنوان هدف و هزینه و وزن کل نیز به عنوان قید در نظر گرفته شده است. در تحقیق حاضر، مسالة مذکور با رویکردی جدید و با هدف کمینه کردن هزینة کل، با توجه به قیود قابلیت اطمینان و وزن سیستم، بهینه سازی شده است. علت این امر، لزوم اعمال سطح مشخصی از قابلیت اطمینان برای بسیاری از سیستمهای حساس مهندسی است که در آنها قابلیت اطمینان در درجة اول اهمیت و هزینه و وزن سیستم در درجات بعدی قرار دارند. به منظور بررسی کارایی و صحه گذاری مدل ارائه شده، از یک مسالة پرکاربرد در مقالات استفاده شده است. به جهت پیچیده بودن مسالة تخصیص، کاربرد روشهای دقیق ریاضی در این زمینه محدود بوده و استفاده از روشهای ابتکاری و فراابتکاری متداولتر گشته است. به همین جهت، الگوریتم فراابتکاری تبرید تدریجی برای حل مدل پیشنهادی به کار گرفته شده است. نتایج حاصله، نشان دهندة کارایی مدل ارائه شده و همچنین توانایی بالای الگوریتم تبرید تدریجی، در حل و بهینه سازی آن می باشد.

کلمات کلیدی