فرضیه ها عبارتند از گمان های اندیشمندانه / روشمندانه در باره ماهیت،چگونگی،و چرایی پیوند میان پدیده ها که پژوهشگر را در گام های آغازین پژوهش در دستیابی به آن چه از پیش نادانسته و ناشناخته است، مدد می رسانند. فرضیه ها، چهارکارویژه دارند: جهت دار ساختن مطالعه منابع پژوهش، حساس کردن محقق به جنبه های معنی دار مسأله تحقیق،کمک به درک بهتر مسأله پژوهش، و فراهم آوردن چارچوبی برای تفسیر اطلاعات جمع آوری شده.در پژوهش های علمی، فرضیه سازی بر چهار پایه استوار است: چالش های نظری / روشی، رهنمودها،گونه شناسی، و منطق پردازش / آماده سازی. پژوهش تاریخی، با بهره گیری از مدارک و اسناد معتبر انجام می شود.اما عدم حضور پژوهشگر در صحنه واقعه که باعث می گردد نتوان به طور زنده و مستقیم، داده های مورد نیاز را جمع آوری نمود، سبب می شود پژوهش های تاریخی دچار یک ضعف اساسی شوند، زیرا محقق ناچار می شود گسستگی میان مدارک به دست آمده را با حدس و تفسیر پرکند و اقدام به تصویرسازی نماید.کارویژه تاریخ به منزله یک معرفت درجه اول، عبارت از شناسایی، بازآفرینش، و بازتفسیر رخدادهایی است که در گذشته زمانی روی داده اند. بنابراین آن چه که هست و روی داده، متفاوت است با آن چه که مورخ از رویدادِ اکنون تاریخی شده، روایت می کند. پرسش اساسی آن است که علم تاریخ چگونه می تواند با فرضیه همنشین شود؟ فرضیه ای که از اساس باعث جهت دار شدن شیوه خوانش متون تاریخی می گردد و تاریخ واقعی یک رویداد را به قرائتی خاص از یک رخداد تبدیل می کند؟وضعیت مسأله انگیز آن است که علم تاریخ از جنبه یک انتظام دانشورزانه بدون کناکنش با دیگر شاخه های علوم انسانی،گیرایی کافی ندارد، زیرا به زنجیره ای بی پایان از رویدادهای تلنبار شده مبدل می گردد. وانگهی، بده بستان کمک گیرانه آکادمیک نیز سبب می گردد اصل واقعه تاریخی شناسایی نگردد. فرضیه سازی، تیغ دودم علم تاریخ است؛ هم ناجی است و هم نافی.

کلمات کلیدی