هدف برنامه درسی دانشگاهی رشته علوم سیاسی، افزون بر آموزش و پژوهش در علم سیاست، تربیت افراد کار آمد با توانایی علمی بالا برای تجزیه و تحلیل مسایل سیاسی کشورهای جهان است. یک برنامه ریزی مطلوب باید در برگیرنده این نکته باشد که یک فرهیخته می بایست به چه مهارت هایی مجهز باشد تا بتواند در بازار کار حضور مؤثر پیدا کند؟ امروزه فرهیخته علوم سیاسی به انبانی از انبوهه واژگان و مفاهیم تبدیل شده و این توان را نیافته است که آموخته های خود را به محیط عملیاتی بکشاند. از یک سو، بن مایه رشته علوم سیاسی، تئوری است؛ اما از دیگر سو، این پرسش به نحوی چشم گیر مطرح است که چگونه می توان تئوری را به فن یا تکنیک همپیوند نمود؟ چگونه می توان رشته علوم سیاسی را قابل استفاده تر یا کاربردی تر کرد؟ چگونه می توان نظریه ها را به مبنای سیاست گذاری تبدیل نمود؟ با توجه به در حاشیه قرار داشتن دروس روش شناسی، ناکافی بودن تعداد واحدهای اختصاص داده شده، عدم دستیابی به یک تعادل مطلوب در مباحث درس های روش شناختی، نادیده گرفتن تنوع مکاتب و رویکردهای روش شناختی، و معضل چیرگی مونیسم روش شناختی، و با عطف توجه به ماهیت میان رشته ای علوم سیاسی، پیشنهاد می شودگروه درس های روش شناسی در دوره کارشناسی علوم سیاسی تأسیس گردد. درس های پیشنهادی عبارتند از: ماهیت پژوهش در علوم سیاسی،پژوهش های کیفی در علوم سیاسی، پژوهش های کمی در علوم سیاسی،تاریخ و فلسفه علم، فلسفه علوم اجتما عی ،آیین نگارش مقاله های علمی در علوم سیاسی، آشنایی با منابع کتابخانه ای و روش های جستجو در اینترنت (مهارت های اطلاع یابی)، وکارگاه پژوهشی در علوم سیاسی .

کلمات کلیدی