عبارت بالهای خیال با عنوان «معتکف» در سفری به نیشابور برایم تداعی شد که با مرور شعرهای خیام در ذهنم مرا در محیطی که قرار گرفته بودم سخت به خیام دل بسته ساخت. خیامی که از سر ظرافت طبع به هر آنچه در پیرامونش است به دقت می نگرد مرا تا لحظه توحید هدایت کرد. خیامی که شهرتش به خاطر شاعری است اما در پس این بودن، دنیایی از علم و معرفت لازال هستی است. رونق بارار بحث ها و جدل های ظاهربینان را کنماری می نهد وخود یکّه تاز میدان سخن برای بیان آیین جهانداری شاهنشاهان را کناری می نهد و خود یکّه تاز میدان سخن برای بیان آیین جهانداری شاهنشاهان کهن ایرانی و پیشه ها و دانش هایی می شود که توجّه همگان به این عجوبه علم و هنر جلب می گردد. مضمون رباعیاتش شک و حیرت، توجّه به مرگ و فنا و تذکّر در مورد مغتن شمردن عمر آدمی است. افسوس خیام از این که ای کاش آدمی چون سبزه امید رستن داشت بعد از رفتن در خالک سؤالی است که برای همیشه جوابش حیران ماندن بشر را در پی داشته است.

کلمات کلیدی