تنش شوری بعنوان یکی از مهمترین تنش‌هاش غیر زیستی، مسبب دیگر تنش‌های ثانویه مانند تنش اکسیداتیو شده و نهایتاً به مرگ سلول منتهی می‌شود. با وجود حساسیت بالای نخود به تنش شوری، گزینش ژنوتیپ‌های متحمل و دارای آستانه کاهش عملکرد بالا، کارآمدترین روش مقابله می‌باشد. این آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کاملاً تصادفی انجام شده و نمونه‌گیری‌ها در مراحل اولیه رشد گیاهچه و آغاز گل‌انگیزی با سه تکرار انجام شد. نتایج بیانگر آن بود که با افزایش غلظت شوری، مقدار مالون دی آلدئید در همه ژنوتیپ‌ها افزایش داشت، بطوری که ژنوتیپ‌ MCC806 با2/3 برابر، بیشترین افزایش و ژنوتیپ MCC544 با 6/1 برابر، کمترین افزایش را داشتند. میزان پرولین و پروتئین مخصوصاً در ژنوتیپ‌های MCC544 و MCC760 به ترتیب با 28 و 18 برابر افزایش پرولین و 3/1 و 4/1 برابر افزایش پروتئین، اختلاف معنی‌داری با ژنوتیپ‌های دیگر بخصوص در مرحله آغاز گل‌انگیزی و غلظت 12 dS.m-1 نشان دادند. در شدت‌ بالای تنش (12 dS.m-1)، ژنوتیپ‌ MCC760 نه تنها مقدار رنگدانه‌های فتوسنتزی (شامل کلروفیل‌های a، b و کارتنوئید‌ها) بیشتری داشت، بلکه در غلظت 12 dS.m-1 شدت افت کمتر و ضریب ثبات کلروفیل آن (75%) بصورت معنی‌دار بیشتر از سایر نوتیپ‌ها بود. بطور کلی نتایج حاکی از آن بود که پارامترهایی چون، پرولین و ضریب ثبات کلروفیل، از قابلیت خوبی برای تمایز صفت تحمل به شوری برخوردار بوده و بنظر می‌رسد زمان مناسب برای نمونه‌گیری در این شرایط مرحله آغاز گل‌انگیزی (با حداکثر اختلاف بین ژنوتیپ‌های حساس و متحمل) بود.

Keywords