رشد بی رویه جمعیت در قرن بیستم و استفاده غیر عقلانی از تکنولوژی، غذا، انرژی و منابع زیست محیطی از مسائل مطرح در قرن حاضرند که به عنوان یک مشکل بزرگ جهانی پیامد کمبود غذا را در پی دارند و تامین غذای این جمعیت رو به رشد به بخش کشاورزی مربوط می شود که استفاده بی رویه از زمین های کشاورزی ، باعث افزایش فرسایش ، تخریب خاک وآسیب پذیری آن در برابر سیل، آفات و خشکی شده، در چنین شرایطی که فناوری های سنتی کشاورزی به مرز محدودیت خود نزدیک شده اند انسان نیازمند به کارگیری فناوری هایی است که از پتانسیل بیشتری برای تداوم کشاورزی برخوردار باشند. لذا امروز راهکارهای منطقی برای افزایش امنیت غذایی در کشورهای جهان سرمایه گذاری در زمینه فناوری بیوتکنولوژی می باشد. مقاله حاضر با استفاده از روش کتابخانه ای- اسنادی و مطالعه مقالات مختلف در رابطه با موضوع مورد مطالعه انجام شده و درصدد این هدف است تا به بحث در خصوص کاربرد بیوتکنولوژی در کشاورزی پایدار به عنوان راهی به سوی نیل به امنیت غذایی بپردازد. بیوتکنولوژی یا همان تکنیک های گوناگون در کشاوزی مانند روشهای کشت سلول و اندام های گیاهی ، ساخت یا اصلاح محصولات ، اصلاح گیاهان و جانوران ، پرورش میکرو ارگانیزم ها، تولید گیاهان تراریخته و مهندسی ژنتیک برای کاربردهای ویژه می تواند کمک بسیلاری به برنامه های بهبود کیفیت و عملکرد محصولات زراعی و افزایش مقاومت گیاهان نسبت به آفات نباتی، استرس های محیطی و زمان و هزینه تولید ارقام جدید زراعی و فراوردهای گیاهی داشته باشد. بیوتکنولوژی کاربرد های امیدوار کننده ای دارد اما نه یک راه حل عمومی ونه جایگزینی برای روش های موجود است ، بلکه یک روش کمکی برای حل مشکلات کشاورزی می باشد انتظار می رود با بکارگیری بیوتکنولوژی در زمینه مختلف کشاورزی بتوان در تامین غذا متناسب با نیازهای جامعه ونیل به امنیت غذایی برای جمعیت رو به رشد جهان گام برداشت.

کلمات کلیدی