در سالیان اخیر فیلم‌های خوراکی زیست تخریب پذیر اهمیت بسیاری در تحقیقات مربوط به مواد غذایی پیدا کرده‌اند که به علت تطابق آن‌ها با محیط زیست و کاربرد آن‌ها در صنعت بسته بندی مواد غذایی می‌باشد. از منابع مختلف برای تولید بیوپلی‌مرها به عنوان یک فیلم زیست تخریب پذیر می‌توان استفاده نمود که شامل پلی‌ساکارید‌ها، پروتئین‌ها و لیپیدها می‌باشد. از میان انواع پلی‌ساکاریدها، نشاسته به علت قیمت پائین آن و فراوانی آن در طبیعت از اهمیت ویژه‌ای برخودار است. فاکتورهای مختلفی بر روی خصوصیات فیلم‌های نشاسته مؤثر است مانند منبعی که نشاسته از آن حاصل می‌شود و همچنین نسبت ترکیبات تشکیل دهنده نشاسته. فیلم‌های نشاسته دارای مزایایی مانند ضخامت کم، انعطاف پذیری و شفافیت می‌باشند ولی در عین حال معایبی نیز دارند که از جمله آن‌ها می‌توان به خواص مکانیکی ضعیف و نفوذ پذیری آن در مقابل بخار آب اشاره نمود. بنابراین استفاده از نشاسته به تنهایی برای تولید فیلم موجب محدویت در کاربرد آن می‌گردد. برای بهبود خواص مکانیکی فیلم های نشاسته و در عین حال افزایش مقاومت آن در مقابل رطوبت از روش‌های مختلفی می توان استفاده نمود که از جمله می‌توان روش‌های اصلاح خود نشاسته مانند ایجاد اتصالات عرضی و ترکیب نشاسته با سایر پلی‌مرهای طبیعی را نام برد. روش‌های دیگر مانند استفاده از لیپیدها در فرمولاسیون فیلم نیز برای افزایش مقاومت نسبت به رطوبت امکان پذیر است ولی در مورد لیپیدها حساسیت نسبت به اکسیداسیون وجود دارد. بنابراین رویکردهای جدید مبنی بر تلفیق بیوپلی‌مرهای مختلف با یکدیگر برای بسته بندی مواد غذایی می‌باشد.

کلمات کلیدی