اهمیت سیستم حمل و نقل عمومی به دلیل اثری که در فعالیتهای روزمره انسانها دارد، بر هیچ کس پوشیده نیست. این مسئله به تدریج و با افزایش جمعیت از اهمیت بیشتری برخوردار خواهد شد لذا کیفیت آن میتواند در ترغیب مسافرین به استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی اثرگذار باشد. از آنجا که عمدهترین قسمت سیستم حمل و نقل عمومی در کشورهای در حال توسعه را شبکه اتوبوسرانی شهری تشکیل میدهد، زمان بندی اتوبوسها با هدف بهبود وضعیت اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی از اهمیت فراوانی برخوردار است. در این مقاله تلاش شده تا مدلی طراحی شود که به وسیله آن بتوان زمانبندی اتوبوسهای هر خط را طوری تعیین کرد که هماهنگی آن با خطوط مختلف افزایش یابد. با این کار نه تنها زمان انتظار مسافرین در ایستگاههای انتقالی کاهش مییابد بلکه به دلیل مشخص بودن زمان رسیدن خطوط مختلف به ایستگاهها، میتوان زمان انتظار مسافرین در سایر ایستگاهها را نیز کاهش داد. در مدلسازی این مسئله برخی از شرایط دنیای واقعی مانند ظرفیت ایستگاهها و زمان استراحت رانندگان درنظر گرفته شده است. دو مدل برنامهریزی مختلط بر اساس سیاستهای اجرایی مختلف به منظور زمانبندی حرکت اتوبوسها لحاظ شده که کارائی هر کدام در انتها مورد ارزیابی قرار گرفته است.

کلمات کلیدی