این مطالعه به‌منظور بررسی اثر استروئید‏های آنابولیک-آندروژنیک تستوسترون انانتات و ناندرولون دکانوات بر سیستم کبدی در خرگوش انجام شد. به همین منظور،‏ 15 سر خرگوش سفید نیوزیلندی‏ نابالغ ماده‌ی 45-42 روزه،‏ به مدت یک هفته در شرایط استاندارد نگه‌داری شدند. سپس خرگوش‌‏ها به‌صورت تصادفی به سه گروه مساوی (گروه تحت درمان با ناندرولون،‏ گروه تحت درمان با تستوسترون و گروه کنترل) تقسیم شدند. چهار دوز ناندرولون دکانوات (mg/kgBw 10) با فواصل یک هفته به خرگوش‏‌های گروه ناندرولون،‏ چهار دوز تستوسترون انانتات (mg/kgBw 5) با فواصل یک هفته به خرگوش‌های گروه تستوسترون و 3‎/0 میلی‌لیتر نرمال سالین به خرگوش‌‏های گروه کنترل تزریق شد. یک هفته بعد از هر تزریق،‏ با استفاده از فیلم و کاست ماموگرافی تعدادی رادیوگراف از ناحیه‌ی شکمی آنها تهیه و سپس به بخش سونوگرافی منتقل شدند. نتایج رادیولوژی تفاوتی را از نظر تغییر دانسیته،‏ اندازه و محل قرارگیری کبد در دو گروه تحت درمان با ناندرولون و تستوسترون در مقایسه با گروه کنترل نشان ندادند؛ در حالی‌که در بررسی‌های سونوگرافی کاهش اکوژنسیته بافت کبدی در گروه تحت درمان با ناندرولون نسبت به دو گروه دیگر دیده شد. براساس این نتایج چنین به‌‏نظر می‏رسد که دو داروی ناندرولون و تستوسترون با این دوز و این دوره‏ی مصرف،‏ می‌توانند تغییر قابل برگشتی را روی کبد ایجاد کنند که شناسایی آن با استفاده از روش رادیولوژی،‏ امکان‌پذیر نیست؛ در حالی‌که با استفاده از روش سونوگرافی در زمان مصرف داروها،‏ این تغییرات قابل مشاهده هستند.

کلمات کلیدی