در محیطِ نظام بین‌الملل، هر قدر توان‌منـدیِ ژئوپلیتیک کشورها بیش‌تر باشـد با تعارضات کم‌تـری مواجـه می‌گردند. به‌منظور افزایش توان ژئوپلیتیک و کاهش تعارضات در سیاست خارجی، مؤلفه‌هایی هم‌چون هوشیـاری ژئوپلیتیک تصمیم‌گیران سیاسی و بسترِ مناسبِ جغرافیاییِ اتّخاذِ راهبردهای فعال سازی ژنوم های ژئوپلیتیکِ قدرت آفرین، تأثیرگذار به‌شمار می‌آیند. قطر امروزه با اتخاذ راهبردهایی، علاوه بر خاموش سازی ژنوم های ژئوپلیتیکِ قدرت‌زدا مانند ضعف عقبه‌ی استراتژیک، کمبود جمعیت، کمبود منابع آبی، قرارگیری در میان قدرت های منطقه ای، و اختلافات مرزی با همسایگان، توانسته است شرایط پیش‌رفتِ فراتر از پتانسیل‌های عمومیِ یک «ریزکشور» را مهیا نماید. سؤالِ مقاله این است‌که راهبردهای فعال سازیِ ژنوم های ژئوپلیتیکِ قدرت آفرین و خاموش‌سازیِ ژنوم‌های قدرت زدایِ ژئوپلیتیکِ قطر کـدام اند و نتیجه‌ی آن‌ها چه بوده است؟ برندسازی، دیپلماسی‌هایِ سه‌گانه‌ی ورزشی، توریستی، رسانه ای و بهره‌گیری از سیاستِ دخالت‌های فعالانه و مطابق با مؤلفه‌های واقعیِ موجود در نظام بین‌الملل، فعال شده‌اند؛ و، سستی‌های برآمده از اختلافات ارضی و مرزی، ضعف عقبه‌ی استراتژیک، نوع نظام سیاسی، بافت و کمبود جمعیت، و خصومت با همسایگان و کشورهای منطقه، دچار کاهش شده و خاموش گردیده اند. نتیجه ی آن، توسعه‌ی نفوذ قطر در عرصـه ی سیاست خارجی و بازی‌گریِ فراتر از نقشِ یک کشورِ کوچک است.

کلمات کلیدی