ارزیابی اکوسیستمها از دیرباز به منظور تهیه غذا و برنامهریزی برای آن انجام میشده است. با شکلگیری علم بومشناسی و توسعه ی آن مفاهیمی مثل جوامع گیاهی جایگزین افراد و روابط میان اجزا جایگزین خود اجزا شدند. این افزایش پیچیدگی، روند ارزیابی و اندازه گیری مراتع را نیز دستخوش تحول کرد. افزایش پیچیدگی بومشناسی موجب شد استفاده از پارامترهای ساده برای ارزیابی، کارایی خود را از دست بدهند و نیازمند شاخصهایی باشیم که از طریق عوامل محدود و قابل اندازه گیری به کلیاتی که مستقیماً قابل محاسبه نیستند دست پیدا کنیم. تحولات فرهنگی و گذر از مدرنیسم به پست مدرنیسم با این جریان همسو شد تا توجه بوم شناسان را به روابط میان اجزاء سوق دهد. این روابط که رفتار و عملکرد اکوسیستم را به وجود میآورند ارائه دهنده خدماتی از جمله حفاظت خاک، تولید و تصفیه آب، گرده افشانی، تثبیت کربن، طبیعتگردی و ... در اکوسیستمهای مرتعی هستند. عملکرد هر سیستم به معنی نحوه ارتباط اجزا با یکدیگر است و در کنار ساختار، کلیت یک مجموعه را به وجود میآورند. ارزیابی عملکرد اکوسیستمها به روشهای گوناگونی و از طریق شاخصهای مختلفی قابل برآورد است و روش )LFA( تجزیه و تحلیل عملکرد چشم اندازتکنیکی ساده برای سنجش عملکرد اکوسیستمها است.

کلمات کلیدی