چکیده یکی از شیوه های مداخلاتی که در حوزه های گوناگون از جمله درمان کودکان و به طور خاص کودکان با اختلالات روانی اثر بخشی آن مورد تایید قرار گرفته است بازی درمانی می باشد.اتیسم یکی از این اختلالات روانی به شمار می رود که از علائم اصلی آن نقص در تعاملات اجتماعی می باشد. بر این اساس هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر مداخله ی آموزش همزمان کودک و مادر به روش بازی درمانی بر تعاملات اجتماعی کودکان دارای اختلال اوتیسم بوده است. این پژوهش از طرح های نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه شاهد می باشد. جامعه آماری شامل دانش آموزان 6-12ساله ی مبتلا به اتیسم شهر مشهد که در سال تحصیلی 94-1393در یکی از مدارس استثنایی این شهر مشغول به تحصیل بودند و مادران آنها می شد.20 نفر از کودکانی که مادرانشان داوطلب شرکت در طرح همراه فرزند خودبودند واین کودکان نیز در آزمون گارز نمره ای بین85تا115کسب نموده بودند به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش در 12 جلسه آموزش مادر-کودک به شیوه ی بازی درمانی شرکت نمودند. و مجددا پرسشنامه گارز بر روی کودکان اجرا شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و به کمک نرم افزارSSPS تحلیل شد.نتایج ،این فرضیه را که آموزش همزمان کودک و مادر به روش بازی درمانی برتعاملات اجتماعی کودکان با اختلال اوتیسم تاثیر معناداری دارد تایید می کند(16/0=P) . بنابر نتایج این تحقیق اثربخشی این برنامه برافزایش مهارت های ارتباطی کودکان با اختلال اوتیسم فراهم نماید. .یافته های به دست آمده نشان داد آموزش مادر-کودک به شیوه ی بازی درمانی بر خودکارآمدی مادران به گونه ای معنادار اثربخش بوده است(P=0.000) .بر اساس نتایج پژوهش،اثر بخشی مداخله ی آموزش همزمان کودک و مادر به روش بازی درمانی ،بر افزایش تعاملات اجتماعی کودکان اوتیستیک مورد تایید قرار گرفت.

کلمات کلیدی