کشف نیّت مؤلّف یا همان «قصدی‌گرایی» به همان میزان که از مهم‌ترین و پرسابقه‌ترین هدف‌های فهم است، پر مناقشه‌ترین و بحث انگیزترین نیز می‌باشد. اشکال‌ها و دلیل‌هایی که علیه آن مطرح گشته، بسیاری از نظریه‌پردازان را قانع کرده است تا قصدی‌گرایی را هدفی غیرممکن یا نامطلوب تلقّی کنند. در این نوشتار، که یک پژوهش توصیفی- انتقادی و با ابزار گردآوری اطّلاعات اَسنادی و کتابخانه‌ای است، اگرچه به طور صریح به این اشکالات پرداخته نشده؛ اما به طور ضمنی و اجمالی نشان داده شده است که اکثر اشکالات وارد شده بر قصدی¬گرایی ناشی از تصورات غلطی است که در مورد این نظریه وجود دارد. در نوشتار حاضر، پس از طرح نُه تصور نادرست از قصدی¬گرایی، به ارائۀ شکل درست و مورد قبول از آن پرداخته شده است. تصورات غلط از قصدی¬گرایی بدین شرح می¬باشند که هر یک با تکرار عبارت« تلقی قصدی¬گرایی به عنوان» تبیین می¬شوند: 1) تلقی قصدی¬گرایی به عنوان نظریۀ ذهنی¬گرایی. 2) – نظریه‌ای انگیزه خوان. 3) – نظریۀ تلقی قصد به مثابه یگانه منشأ معنای اثر. 4) – نظریه‌ای انحصار طلب. 5) – نظریۀ فهم غیر عصری و بی توجه به زمان حال. 6) – نظریه‌ای دلبخواهی. 7) – نظریه‌ای مسئولیت گریز. 8) – نظریۀ تفسیر با ذهن خالی. 9) – نظریه‌ای قصدگرا.

کلمات کلیدی