اختلال نارسایی توجه/ فزون¬کنشی (ADHD) از شایع¬ترین اختلال¬های عصب- رفتاری و تحولی دوران کودکی است. این اختلال به عنوان الگوی پایدار نارسایی توجه و فزون¬کنشی/ تکانشگری شناخته می شود که دارای سه زیر نوع غلبه با نارسایی توجه (ADHD-I)، غلبه با فزون¬کنشی/ تکانشگری (ADHD-H) و نوع ترکیبی (ADHD-C) است. شیوع ADHD در کودکان 5 درصد گزارش شده است. اختلال نارسایی توجه فزون¬کنشی از این رو حائز اهمیت است که وجود پیامدهای ناشی از آن، نه تنها دوران کودکی مبتلایان را با دشواری¬هایی همراه می¬سازد، بلکه در اغلب موارد، سراسر زندگی آنان را متأثر ساخته، برای جامعه نیز هزینه¬های مادی و اجتماعی بسیاری در بر دارد. از جمله پیامدهای این اختلال مشکلات آموزشی، روابط ضعیف، اضطراب، افسردگی، پرخاشگری، سوء مصرف مواد، قانون شکنی، روابط والد فرزندی نا¬مناسب و مشکلات زناشویی است که احتمالاً سرانجام به بزهکاری و اختلال هایی مانند سلوک و شخصیت ضد اجتماعی نیز می¬انجامد. هر چند دارودرمانی رایج ترین درمان برای این اختلال است، ولی درمان موفق باید علاوه بر کاهش نشانه¬های اصلی اختلال به بهبود عملکرد قلمروهای آسیب دیده نیز بپردازد. ازجمله درمان¬های غیر دارویی می توان به مجموعه ای از درمان های روانی اجتماعی اشاره کرد که در 5 سطح(I, II.III, IV, V) به لحاظ اثربخشی از سوی انجمن روان شناسی آمریکا و انجمن روان شناسی بالینی کودک و نوجوان آمریکا(APA) تقسیم بندی شده اند. این تقسیم بندی بر مبنای شواهد پژوهشی است که در طول چند دهه اخیر بدست آمده است و همواره در یک دوره های زمانی چهار ساله به روز رسانی می گردد. در این مقاله به بررسی و ارائه این الگوهای درمانی به خصوص با تمرکز بر سطح یک این درمان ها که درمان های کاملاً تایید شده نام دارند پرداخته خواهد شد.

کلمات کلیدی