برنامه درسی گرایش دوره کارشناسی ارشد «تاریخ تشیع» در سال 1380 در شورای عالی برنامه ریزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری مورد تایید قرار گرفت. در فاصله ای کوتاه پس از راه اندازی این رشته در دانشگاه امام صادق(ع) در سال 1383، شورای گسترش آموزش عالی در اوایل سال 1384 برنامه درسی دیگری برای این گرایش تعریف و به دانشگاه¬ها و مراکز آموزش عالی ابلاغ نمود. اگر از ده دانشگاهی که در سال تحصیلی 95-96 در این گرایش دانشجو جذب کرده¬اند، دانشگاه¬های پیام¬نور و غیرانتفاعی را حذف کنیم، تنها پنج دانشگاه دولتی باقی می¬مانند که آنها نیز از الگوی واحدی در ارائه¬ی دروس پیروی نمی¬کنند. صرفنظر از این تنوع، با مرور محتوای برنامه¬های مصوبِ موجود، پرسشی چند ساحتی در ذهن شکل می گیرد. این پرسش از سویی معطوف به این امر است که این برنامه¬ها تا چه اندازه به روز و کاربردی بوده و دانشگاه را در انجام رسالت خود برای پرورش فارغ التحصیلانی متخصص یاری می¬دهند؟ در ساحتی دیگر نیز امکان اجرایی شدن این برنامه¬ها را- با توجه به مدت دوره¬ی تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه¬ها- به چالش می¬کشد. مقاله حاضر که با تکیه بر بررسی محتوای برنامه¬های درسیِ مصوب در وزارت علوم از یک¬سو و نظرسنجی از دانشجویان، اساتید و کارفرمایان از سوی دیگر نگاشته شده است، بر آن است تا ضمن اشاره به کمبودها، همپوشانی¬ها و تناقض¬های موجود در برنامه¬های فعلی، راهکارهایی برای کارآمدتر شدن این گرایش تحصیلی ارائه نماید.

کلمات کلیدی