مقاومت پیوستگی بین ورق پلیمر مسلح با الیاف (FRP) و بتن، عامل اصلی موثر بر رفتار اعضای بتنی مقاوم‌سازی شده به روش نصب خارجی (EBR) می‌باشد. مقاومت پیوستگی به عوامل مختلفی همچون نوع آماده‌سازی سطحی، مقاومت بتن و ضریب کشسانی، ضخامت و طول پیوستگی ورق FRP وابسته است. براساس مطالعات پژوهشگران، افزایش طول اتصال بیشتر از طول موثر پیوستگی، تضمین کننده افزایش مقاومت پیوستگی نخواهد بود. بیشتر مدل‌های تئوری موجود، مقاومت پیوستگی را بر اساس طول موثر پیوستگی تخمین می‌زنند. بنابراین برای رسیدن به یک اتصال رضایت‌بخش، آگاهی از طول موثر پیوستگی اهمیت زیادی دارد. در این پژوهش، به‌منظور ارزیابی و مقایسه طول موثر پیوستگی در روش EBR با استفاده از کاشت الیاف و روش‌های متداول آماده‌سازی سطحی (برس‌زنی و ماسه‌پاشی)، تعداد 12 نمونه منشور بتنی ساخته شد و مورد آزمایش قرار گرفت. طول موثر پیوستگی و مقاومت پیوستگی نمونه‌ها با استفاده از آزمایش برش مستقیم و به کمک آنالیز میدان کرنش، به روش سرعت سنجی تصویری ذرات (PIV) به‌دست آمد و با مدل‌های آیین‌نامه‌های ایالات متحده آمریکا و اتحادیه اروپا مقایسه گردید. نتایج نشان داد، که استفاده از روش کاشت الیاف بجای روش‌های آماده‌سازی سطحی متداول، موجب کاهش طول موثر پیوستگی به‌میزان 20% و افزایش مقاومت پیوستگی به‌میزان 34% می‌گردد.

کلمات کلیدی