آموزش دستور یکی از فرایندهای مهم آموزش زبان است که با فراز و نشیب‌های بسیاری روبه­رو بوده است. در روش‌های سنتی تأکید را روی به‌خاطرسپاری قواعد دستوری می‌گذارند؛ اما رویکردهای نوین آموزشی به ارتقای توانایی ارتباطی از طریق دستور نیز توجه می‌کنند. پژوهش حاضر می‌کوشد پس از بررسی سیر تاریخی آموزش دستور، رویکردهای نوین آموزشی بر اساس حس و تفکر را پیشنهاد دهد. نگارندگان بر اساس سطوح تفکر بالا و پایین و درگیری حواس زیاد (حواس ‌افزوده) و حواس کم (حواس‌ کاسته)، چهار آموزش «نظری»، «کاربردی»، «فکرورزی» و «فکربردی» را معرفی کرده‌ و بدین نتیجه دست یافته‌اند که آموختن قواعد دستوری به تنهایی کافی نیست؛ بلکه مدرس باید تلاش کند آموزش دستور را به‌گونه‌ای انجام دهد که قواعد دستوری در حافظۀ بلندمدت زبان‌آموز ثبت شود. بنابراین، دستور را می‌توان به شیوۀ فکربردی انجام داد و انواع تفکرهای انتقادی، خلاقانه و آینده‎‌نگر او را نیز پرورش داد. در این روش، با افزایش قدرت تفکر و درگیری حواسِ بیشتر، میزان توجه زبان‌آموز بیشتر می­شود و خلاقیت و توانش ارتباطی او نیز افزایش می‌یابد و این امر میزان یادگیری نکات دستوری را افزایش می‌دهد. در این راستا، استفاده از تمرین‌های دستوری تکلیف‌محور و تمرین‌هایی که به تفکرهای انتقادی و خلاقانه می‌انجامد، مؤثر به‌نظر می‌رسد و مدرس می‌تواند از طریق آن‌ها دستور را به‌شکل کاربردی و فکربردی آموزش دهد.

کلمات کلیدی