توسعه شهرسازی و افزایش واحدهای مسکونی، تجاری و صنعتی سبب شده اند تا اراضی که روزی سرشار از پوشش گیاهی بودند و آب باران را به راحتی جذب و به منابع آب زیر زمینی هدایت می کردند، به مجموعه ای سطوح سفت و نفوذ ناپذیر تبدیل شوند که تقریباً همه بارش را به رواناب تبدیل می کنند. رواناب تولید شده نیز در شهرسازی فعلی عمدتا به عنوان مزاحمی برای آسایش و رفاه مردم و خطری برای زندگی افراد شناخته شده و تنها راه برای مدیریت آن نیز صرف هزینه جهت دور کردن از محیط زندگی انسان در نظر گرفته میشود. این در حالی است که با توجه به نتایج حاصل از دو تحقیق مرتبط در شهر مشهد ضریب رواناب در سطوح عایق شهری از جمله پشت بامها جدود 7 / 0 بوده و با توجه به میزان باندگی این شهر از هر متر مربع سطح عایق سالانه حدود 175 لیتر آب قابل استحصال است. با توجه به گستردگی سطوح عایق در شهرها به ویژه در کلان شهرها حجم آب قابل استحصال قابل توجه خواهد بود. در این رهگذر ایده جدید برنامه ریزی شهری مبتنی بر آب به مدیریت اراضی و اصول طراحی مهندسی اشاره دارد که در آن رواناب، آب خاکستری و آب زیر زمینی بخش مهمی از برنامه ریزی و طراحی شهری هستند و هدف کاهش خسارت و افزایش زیبایی محیط های مسکونی است. در این نوع مدیریت، به رواناب تولید شده به عنوان منبعی با ارزش برای زیباسازی شهر و افزایش فضای سبز و تغذیه آب های زیر زمینی نگاه می شود و دید خطر مدارانه قدیم بیش از پیش کم رنگ شده است. بر این اساس طراحی فضاهای سبز از نظر تراز ارتفاعی و موقعیت بایستی به گونه ای باشد که روناب سطوح را دریافت نماید. فضاهای نفوذناپذیر شهری از حالت یکپارچگی خارج شود و تمهیدات لازم جهت استفاده، نفوذ و ذخیره رواناب فراهم گردد.

کلمات کلیدی