امروزه در نتیجه افزایش درجه پیچیدگی ها و توسعه روزافزون تخصص ها، آموزش های سنتی به سبب هزینه بر، زمان بر و تجویزی بودن، کم کردن خلاقیت و تمرکز غلط بر آموزش به جای نتایج کسب وکار و تولید برنامه های پیش و پا افتاده، مورد انتقاد قرار گرفته اند و رشد صنعت آموزش، افزایش تعداد ارایه دهندگان و پیشرفت های سریع در فناوری موجب ایجاد شیوه های آموزشی در حال رشد شده است؛ آن گونه که افزایش اثربخشی آموزش ها نیازمند کاربرد شیوه های نوین است و آموزش اثربخش آموزشی است که شیوه های آموزش حین کار را با آموزش های خارج از محیط کار ترکیب می کند، چرا که آموزش های حین کار همانند آموزش های خارج از محیط کاربسته به اهداف برنامه های آموزشی می تواند در آموزش و بهسازی کارکنان نقش موثری داشته باشد. با این وجود اهمیت آموزش های حین کار در بهبود کیفیت آموزش های سازمانی همواره موضوع بسیاری از بحث ها بوده و اندیشه ی تکمیل کنندگی آن ها مسیله ای همیشگی برای بیشتر اشکال آموزش و بهسازی بوده است. از این رو پژوهش حاضر با روش توصیفی – تحلیلی به بررسی آموزش های حین کار و خارج از محیط کار، مزایا، محدودیت ها و چگونگی نقش تکامل گری آن ها می پردازد.

کلمات کلیدی